Dag 12

Vanochtend gingen onze wekkers af om 04:00u, jawel jullie lezen het goed 04:00u tijdens de vakantie.
De reden was dat wij een bear viewing tour hadden geboekt bij Alaska West Air in Nikiski, de tour zou beginnen om 08:00u en het inchecken begon om 07:30u. De rit van ons hotel naar het vliegveld zou echter volgens google 02:21u bedragen, echter in het hotel hadden ze ons gewaarschuwd voor verkeer.

Nadat we ons in laagjes hadden aangekleed, de koffers in de Nissan hadden geladen en ons hadden uitgeckecked bij het hotel was het tijd om de weg op te gaan, het was inmiddels 04:35u.
Tijdens de eerste 36 mijl over de Seward Highway (AK-9) zijn wel 5 hele auto's tegen gekomen en konden we lekker doorrijden over kronkelende wegen.
Bij Tern Lake moesten we links afslaan om de Sterling Highway (AK-1) te volgen in de richting van Homer. Het eerste gedeelte van deze highway bestaat uit veel bochten, echter toch konden we dankzij het gebrek aan verkeer goede voortgang boeken. Op het laatste gedeelte hadden we enigzins last van wegwerkzaamheden waarbij de weg min of meer volledig weg was en er een klein stukje offroad gereden moest worden, gelukkig had de rest een pick-up of terreinwagen...., de totale vertraging door de werkzaamheden was zo'n 5 minuten.
Na de Sterling Highway ongeveer 57 mijl te hebben gevolg kwamen we bij onze afslag naar de Kenai Spur Highway, deze weg is zo ongeveer kaarsrecht maar vanwege de bebouwing ligt de snelheidslimiet lager dan op de andere highways, op die manier deden we zo'n 30 minuten over de laatste 19 mijl waarna we via een zijstraat Nikiski in reden. Vanaf dit punt was het nog een kleine 3 mijl naar Alaska West Air, deze wegen waren echter in traditionele Alaska stijl uitgevoerd: gravel.

Om 07:00u stonden we na enkele foto momenten (mist, landschap, moose, vliegtuigen) op de parkeerplaats van Alaska West Air waar we een beetje een vreemde eend in de bijt waren. Alle andere ''auto's'' daar hadden een hoge instap, veel laadruimte voor visgereedschap (hengels, netten, shotguns, koelboxen etc.) en waren minimaal vierwiel aangedreven.
Na nog enkele foto's te hebben gemaakt van de vliegtuigen in de mist en het inpakken en nakijken van onze bagage was het 07:20u en gingen de deuren van het kantoor open, tijd om in te checken. Tevens werden we voorgesteld aan onze gids Owen en arriveerde ook onze medereizigers, allen vissers, het enige wat we zouden delen was de kou en de vlucht.

Iets voor achten was het tijd om in te stappen, aangezien Jessica de enige vrouw was mocht zij naast de piloot voorin zitten. Uiteindelijk was dit maar goed ook want hij was praat graag en de rest van de reizigers had geen zin in praten. Om 08:04 stegen we op vanaf het Arness meer richting Lake Clark National Park aan de overkant van de Cook Inlet. De vlucht duurde ongeveer een half uur en tijdens de vlucht genoten we van het mooie heldere weer, het prachtige uitzicht en de muziek die de piloot had opgezet tijdens de momenten dat hij even stil was.

Tijdens het aanvliegen voor de landing zagen we de eerste 3 beren al op het strand lopen, eentje bij de boten en twee in de omgeving waar wij later zouden uitstappen.
Na de landing ging onze gids meteen de boot halen en hielpen wij de vissers mee met het uitladen van hun uitrusting. Zodra het vliegtuig leeg was vertrok deze weer richting Nikiski voor de volgende opdracht.
Het bleek dat Jessica en ik de enigen waren voor een beer tocht waardoor wij per saldo een prive gids hadden.

Omdat we maar met 3 personen waren kon de boot veel sneller varen dan wanneer deze vol zou zitten met zo'n 8 personen. Al snel kwamen we de eerste beer tegen die gretig aan het vissen was, al leek hij meer bezig te zijn met de zalmen die al dood op of aan het strand lagen.

De tijd van het jaar, eind juli tot de 2e helft van september, is de beste tijd van het jaar om in Alaska op beertocht te gaan. De eerste zalmen komen in juli de rivieren opgezwommen op eitjes te leggen in de meren in de binnenlanden. Veel beren beginnen zich dan ook te verzamelen rond de rivieren om deze zalmen op te wachten. Zodra de eerste lading zalmen, de roze en rode, hun eitjes hebben gelegd beginnen ze langzaam te sterven, hun enige levensdoel is namelijk eitjes leggen waarna hun taak volbracht is. Augustus is de tijd dat deze zalmen zich verzamelen langs de oevers om de eitjes te leggen en te bewaken waarna ze na een tijdje langzaam beginnen te sterven (en rotten), dit is het moment dat ze een makkelijke prooi zijn voor de beren en tevens de stranden vol liggen met dode zalmen die soms nog relatief vers zijn.
Rond dezelfde tijd komt de volgende trek op gang, namelijk die van de zilveren zalmen, deze komen rond deze tijd de rivieren op om eitjes te leggen en geven de beren kans op verse zalmen. Uiteindelijk zullen ook deze zalmen sterven waarna de beren met een voldaan gevoel kunnen beginnen aan hun winterslaap.

Maargoed, omdat wij dus snel konden varen was het voor de gids mogelijk om het hele meer rond te varen. Normaalgesproken komt men tot de helft voordat ze terug moeten. Tijdens deze volledige ronde hebben we 11 beren gezien waarvan eentje met kleintjes. Na deze ronde voeren we een stuk de Crescent River op tot de stroomversnellingen en weer terug naar het meer, tijdens dit gedeelte konden we 3 extra beren toevoegen op ons lijstje.
met nog ongeveer 45 minuten te gaan voordat we weer opgehaald zouden worden om 13:30 voer de gids nogmaals een stuk het meer op waar we wederom 2 nieuwe beren hebben gespot. In de tussentijd zag de gids in de verte beweging bij een stuk waar regelmatig tot wel 4 beren tegelijk te zien zijn. Aangezien de boot megasupersnel was met alleen ons erin is hij daar als een speer naartoe gevaren en wat bleek? Er zaten geen 4 beren maar wel 10! Van die tien waren er 6 kleintjes bij!.
Na heel veel foto's gemaakt te hebben van de spelende en etende knuffelbeertjes was het tijd om definitief terug naar ons oppikpunt te gaan.

Het vliegtuig, dezelfde als waar we mee gekomen waren, kwam netjes optijd aanvliegen en na het uitladen van een nieuwe groep vissers mochten wij weer instappen waarna we via een omweg langs Mount Redoubt terug vlogen naar Nikiski.
Mount Redoubt is een actieve vulkaan die sinds 1902 vier keer is uitgebarsten, de laatste keer was op 22 maart 2009. De meest bekende uitbarsting is die van 1989 toen een KLM vliegtuig door de aswolk vloog waardoor alle 4 motoren besloten dat ze astma kregen van de as en dat ze niet verder wilden vliegen. Uiteindelijk hebben de piloten de motoren over kunnen halen om toch weer gewoon mee te doen, inmiddels was het vliegtuig echter ruim 4 km in hoogte gedaald en werd besloten om uit te wijken naar Anchorage. Sindsdien worden aswolken beter bestudeerd en mogen vliegtuigen niet meer door aswolken vliegen.

Na de landing in Nikiski hebben wij afscheid genomen van onze gids en de piloot waarna we de auto pakten en onze weg naar Homer vervolgden. In Kenai hebben we een korte lunch pauze gehad waarna we in een kleine 2 uur verder zijn gereden naar Homer. Het eerste gedeelte van de reis heb ik geslapen en op het moment dat Jessica het moeilijk kreeg hebben we van plaats gewisseld waarna ik de laatste 45 mijl naar Homer heb gereden.

Iets voor zessen arriveerden we bij ons volgende verblijf, de Juneberry Lodge in homer. Een mooi, houten, huis met een typische Alaska inrichting en (helaas) geen outhouse.
Na een laat diner, we waren in het restauren rond half 8, besloot Jessica meteen te gaan slapen aangezien ze zich niet lekker voelde door de drukke dag en het vroege opstaan in combinatie met de brute wandeling van gisteren.
Ik besloot echter dat het van levensbelang is om jullie te voorzien van een vers verhaaltje. Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden, misschien klopt de helft niet omdat ik ook moe ben en denken jullie ''heeft die Martijn gezopen ofzo?!''. Nou dat klopt, ik heb een heel biertje op en ben ook best wel moe, tijd om het nest in te gaan.