Dag 13

Na wat voor mij een heeeeele lange nacht met hele goede slaap was en voor Martijn een iets kortere nacht gingen we vanochtend eerst lekker ontbijten. Zoals Martijn gisteren al schreef slapen we in de Bed&Breakfast Juneberry Lodge. Het is echt een fantastische houten lodge, met meerdere kamers/gedeelten voor gasten. Er is nog een echtpaar uit New Zealand en nog 3 oudere dames, een vriendinnengroepje, uit Oregon. De eigenaren van de lodge, Marcia&Manfried, hebben dus een heerlijk ontbijtje gemaakt. Crêpes met verse perziken en bacon (de perziken hebben ze met ruilhandel verkregen, vis naar California en perziken voor Alaska). Het was net of we een toetje als ontbijt hadden zo lekker! We hebben kennis gemaakt met de andere gasten en gekletst over van alles en nog wat. Komt goed uit dat ik goed ben in kletsen. Daarna gingen we ons klaarmaken voor de dag.

Gisteren had Marcia ons al allerlei leuke dingen laten zien op de kaart van Homer. Zo hadden we dus heerlijk gegeten bij een leuk klein restaurantje. Ik kan nu nog nagenieten van de lavendel/honing crème brûlee. Oke... bij de les blijven. We hebben vandaag dus in de planning een aantal scenic routes te gaan rijden, tussendoor even te stoppen voor een wandelingetje, ergens te lunchen en natuurlijk een biertje te drinken bij een lokale brouwerij.

Allereerst begonnen we aan de 16 mile lange rit over de East End Road richting Fritz Creek. Het is een gewone weg, maar hij geeft prachtig uitzicht op de gletsjers en de Kachemak Bay en Homer Spit. Martijn reed als Max Verstappen door alle bochtjes en had het enorm naar zijn zin achter het stuur. Deze weg eindigt op een 2 mile lange gravel road, welke niet bedoelt is voor huurauto's en waar je beter nog ook geen sedan voor kan hebben. Gelukkig ben ik zijn geweten en hebben we een mooie U-turn gemaakt en zijn we weer terug gaan rijden. Echter, op een deel van deze weg is er een zijstraatje genaamd Kilcher Drive. Deze straat leidt naar de driveway van de Kilcher family, bekend van 'Alaska The Last Frontier'. Het toeval wil dat we de hoofdpersoon uit deze serie over hun leven tegenkwamen in de auto, namelijk Otto Kilcher. We reden hem voorbij omdat hij stond te praten met een buurman, en vlak bij de inrit naar hun driveway stond dat je ze kan bezoeken, maar dan moet je van tevoren wel even een belletje plegen. Dat vonden we teveel gedoe dus we zijn weer omgekeerd. Toen we nog even op de kaart aan het kijken waren aan het einde van de Kilcher Road over waar we nu naartoe gingen, kwam Otto naast ons staan en zei dat we best de driveway op mochten, en dat ze een soort museum/rondleiding hadden gemaakt waar we een kijkje konden nemen. En natuurlijk moesten we met de beste man nog even op de foto, wat hij gelukkig goed vond.

Eenmaal weer omgedraaid op de gravel road reden we de driveway van de Kilchers op en kwamen we bij hun huis. Martijn herkende een en ander van de serie. Er waren nog twee andere toeristen die kwamen net naar hun auto teruglopen en vertelden dat je een soort tour kan doen, maar dat kost je wel 20 dollar per persoon (we hadden wel verwacht iets te moeten betalen, je privacy geef je niet gratis op natuurlijk), maar dat vonden we teveel dus hebben we even rondgekeken en zijn toen weer terug gereden. In de serie op tv lijkt het of deze mensen echt mijlenver van de bewoonde wereld wonen, maar dat is dus absoluut niet zo! Vroeger, toen die weg er nog niet liep, was dat natuurlijk wel zo.

Vervolg: wij blij met de ontmoeting en wat we even gezien hebben, maar ook lekker weer in de auto naar onze volgende onderdeel: de scenic drive op West Hill Road, West Skyline Drive naar East Holl Road. Met een tussenstop bij het Wynn Nature Center. De route was echt fenomenaal, prachtige huizen met even prachtig uitzicht. Soms prachtige huizen met een hoop zooi ernaast (daar zijn ze hier wel goed in, auto kapot? parkeer maar in de bosjes, vinden ze over 1000 jaar wel weer terug). Na een paar mile moesten we met de weg afbuigen en reden we richting het Nature Center. Marcia had ons verteld dat de kans dat we hier moose zouden tegenkomen vrij groot is, dus daar hadden we de hoop een beetje op gevestigd.

Zoals heel veel was ook hier het centrum zelf al dicht, wegens einde van het seizoen (het meeste sluit na Labor Day). Voor we gingen wandelen, moest ik nog even naar het toilet. En aangezien we ze nog niet hadden gezien... jawel... stond hier toch echt een outhouse! Gelukkig mis je daar niet veel aan, want het stinkt en het wordt niet geleegd zoals een septic tank... je moet je toiletpapier in een prullenbak gooien want anders belast je het milieu teveel, terwijl je net boven een hoop uitwerpselen je bips hebt neergeplant (sorry voor degenen die dit lezen tijdens hun ontbijt/lunch/diner of ander snackmoment).

Na deze ervaring 'rijker' te zijn gingen we de wandeling maken met de spierpijn nog in onze benen van de bergbeklimming. Als mensen van minstens 85 liepen we de trail (het zijn maar kleine afstanden, totaal zo'n 1,5 mile). We waren de enigen in het park, dus we maakten af en toe even herrie door in onze handen te klappen of te fluiten zodat dieren ons horen aankomen en we ze niet verrassen. Op sommige stukken was het gras zo hoog dat je er niet eens overheen kon kijken. Dit en de combi met smalle paadjes zorgde dat we een moose zo over het hoofd zagen, maar we de moose ook konden verrassen. Maar je raad het al... we hebben zelfs nog een keer een stukje terug gelopen naar een uitkijkpunt, maar de gehele wandeling geen moose gezien. Zelfs geen andere leuke, indrukwekkende wildlife. Een beetje teleurgesteld, maar ook wel opgelucht (moose zijn groot, daar wil je niet door verrast worden), gingen we weer naar de auto. Om Martijn te troosten heb ik hem maar meegesleept naar de Homer Brewing Company, zodat hij z'n teleurstelling enigszins met een biertje kon vergeten.

Dit bier was trouwens erg lekker, vooral de Pat's Spruce Ale. Ruikt erg naar spar, maar een lekkere frisse smaak. Heel bijzonder! Na de nodige merchandise te hebben aangeschaft (hoe kunnen we zonder een brouwerij koozie!?) zijn we weer in de auto gestapt. Martijn ging vanzelfsprekend niet rijden, want dat had nooit meer goedgekomen, dus ik bepaalde koers. Na een paar foto's bij het vliegveld (ik ben wel lief voor Martijn hoor), gingen we naar Old Town, waar het Alaska Island and Ocean Center zit. Dit hoofdkantoor is verantwoordelijk voor alle kustactiviteiten van Alaska... Dat is behoorlijk veel dus. Hier kwamen we niet voor, want we hadden geen zin om weer een visitorscenter te bezoeken, dus ook hier gingen we een stukje lopen en hebben we genoten van het bijzondere landschap (wetlands en een stukje verder gewoon de zee!). Nog even een lekker dessert gehaald bij The Two Sisters Bakery (op aanraden) en toen besloten we dat we richting de Homer Spit gingen rijden.

De Homer Spit is goed toegankelijk met de auto, maar zeker ook voor wandelaars en fietsers gezien ze hier een aparte weg voor hebben aangelegd. Een fietspad is wat dat betreft vrij uniek in de VS. We keken onze ogen uit en maakten genoeg foto's. Je komt hier namelijk echt aan het einde van het land. Er zijn honderden bootjes te zien en er vaart een ferry naar verschillende bestemmingen. We besloten hier een hapje te gaan eten bij Captain Patty's Fish House. We hebben in een week tijd meer vis op dan we thuis in een jaar zouden eten!

Het was er erg druk, goed teken, want dan loopt het goed. Maar ook omdat het al tegen het einde van het seizoen loopt doen ze veel specials waar locals op af komen (all you can eat items etc). We kregen echt een fantastisch plekje aan het raam met uitzicht op de zee en konden zo de bergen aan de andere kant van het water bekijken (wist je dat we de Harding Icefield vanaf deze kant ook kunnen zien? Die gletsjer is echt gigantisch!). We hebben lekkere heilbot gegeten (Homer staat bekend om z'n heilbotvangsten) en we wilden eigenlijk nog terug naar het Wynn Nature Center om alsnog een moose te zien. Nog niet gezegd hebbende dat we dat toch maar niet doen en terug gaan naar de lodge, ziet Martijn een moose in iemand z'n tuin staan! Blijkbaar hadden we goede karma :).

Terug in de lodge hebben we even gerelaxt met een kopje thee en hebben we met de andere gasten zitten praten. Daarna werd het voor de meesten van hen om 20.30 uur tijd om te gaan slapen en wij gingen nog even in onze loft hangen. En ik ging natuurlijk dit verhaaltje schrijven. We hebben ons lekkere toetje op (brownie en lemon cake) en maken ons klaar voor morgen. Dan gaat de reis terug naar Anchorage en breekt onze één na laatste echte dag in Alaska aan.

We zijn beiden tot de conclusie gekomen dat we hier niet weg willen, dat 10 dagen te kort is en dat we de relaxte manier van leven hier erg waarderen. Op het gemak, je werkt om te leven, wifi is so not important, je moet er samen iets van maken, geniet nu.