Dag 14

Vandaag, 14 september 2018, was het tijd om afscheid te nemen van Marcia und Mannfried (van de Juneberry Lodge), Mary-Ann en Doug (uit Nieuw-Zeeland), de 3 retired Oregon Ladies en natuurlijk van het mooie Homer.
Kortom, de laatste echte dag van Alaska is begonnen, vanaf vanavond in Anchorage is het echte Alaska gevoel voorbij en begint langzaam het stadse leven weer.

Nadat we de auto hebben volgeladen reden we weg bij de Juneberry Lodge met voor ons de Kachemak Bay en de Homer Spit en in de achteruitkijkspiegel de steeds kleiner wordende lodge, nog een keer kijken we om...
Voordat we echt de Sterling Highway opdraaien richting Anchorage rijden we nog een keer over de Spit, een landtong die vanuit Homer de Kachemak Bay ingaat, waar zich diverse leuke winkels, resturants, barretjes en een haven bevinden. De reden is tweedelig, ik wilde nog een keer de baai ''inrijden'' en van het uitzicht genieten en ik wilde zeker weten dat we gisteren niet het vissersschip de Time Bandit uit het programma Deathliest Catch over het hoofd hebben gezien. De Time Bandit was inderdaad niet thuis, dus was het op naar de Sterling Highway en, nadat we de tank vol hadden gegooid, op naar Anchorage.

Na ongeveer twee uur over de mooie highway te hebben gereden waarbij we regelmatig ''alleen'' waren en soms wel een kwartier lang niemand tegen kwamen, kwamen we aan bij Soldotna, een voor Alaskaanse begrippen redelijk grote plaats. In Soldotna was het tijd voor een 'korte' stop bij The Moose is Loose (de eland is los), een bakkerijtje en winkeltje. Na een shopping aanval want Moose, en Moose betekend bij Jessica: losgaan! en een broodje was het tijd om verder te gaan.
Echter niet voordat we nog even bijgekletst hadden met Mary-Ann en Doug, die kwamen na ons aan bij het winkeltje en we hadden ze al bijna 3 uur niet gezien dus was het tijd om herrineringen op te halen.
Nadat het uitwisselen van de grote verhalen over de moedige reis vol gevaren en uitdagingen van Homer naar Soldotna was het dan toch echt tijd om verder te rijden.

Na ongeveer twintig minuten rijden kwamen we na het plaatsje Sterling aan bij de Skilak Lake Road, een kleine omweg door de wildernis (en langs campings en recreatieplaatsen) die na 19 mijl weer uitkomt op de Sterling Highway. Over die 19 mijl hebben we inclusief stops zo'n anderhalf uur gedaan. Grote dieren hebben we niet gezien maar wel een (Willow) Ptarmigan, de nationale vogel van Alaska.

Eenmaal terug op de highway was het nog een klein stukje naar de Russian River trail, een trail die volgens internet langs een wilde rivier loopt. Echter volgens het bord was de complete trail zo'n 5 mijl lang (enkele) reis. Na een minuut of twintig hoofdzakelijk berg op te hebben gelopen was er nog geen zicht op een rivier of waterval en begon de spierpijn weer op te zetten. Omdat het nog zo'n 110 mijl was naar Anchorage en het inmiddels 15:00u was geweest besloten we om terug naar de auto te gaan en deze trail te bewaren voor een volgende bezoek aan Alaska.
Eenmaal terug bij de auto schoot het lekker op, op de weg. De maximale snelheid ging geleidelijk van 45 mijl p/u naar 65 mijl p/u naarmate de wegen minder bochtig werden. In de praktijk betekende dit van 50 mij p/u naar 72 mijl p/u, maar dat mag je natuurlijk niet hardop zeggen.

Na een mooi ritje en een schoonheidslaapje van een uur door Jessica kwamen we langs het Alaska Wildlife Conservation Center (AWCC), een opvangcentrum voor dieren die het in de natuur (tijdelijk) niet zelf kunnen redden. Veelal door toedoen van mensen door reden die uiteenlopen van ''de moeder Moose was doodgereden door een automobilist'' naar ''de beer had gegeten uit de vuilnisbak en de eigenaar vreesde dat zijn hondje ook opgegeten zou worden dus heeft hij de moederbeer helemaal kapot geschoten waarna hij erachter kwam dat er nog twee kleintjes in de boom zaten'' tot ''ze dachten dat het stekelvarken wees was dus hebben ze hem 3 jaar mee in huis genomen totdat ze erachter kwamen dat, dat verboden is''.
Allemaal zeer goede en onmogelijk te voorkomen redenen dus.
Om hun werk mogelijk te maken zijn ze naast een niet toereikend budget van de lokale overheid afhankelijk van donaties, een van de manieren om geld op te halen is door van de opvang een soort safaripark/dierentuin mix te maken en open te stellen voor het publiek, tegen een schappelijke vergoeding. Op die manier proberen ze de dieren te helpen en de mens wijzer te maken. Het uitgangspunt is dat de dieren na een bepaalde periode terug de natuur in kunnen maar helaas is dit niet altijd mogelijk.
Voor ons was het een mooi moment om de dieren die we helaas niet hebben kunnen zien alsnog te zien en tevens het een en ander op te steken over de dieren. Op dit moment hebben ze elanden (Moose), rendieren (KarieBOE's), wolven, buffels, beren, vossen een uil en een Freedom (zeearend). Echter omdat mensen ook niet van veelvraten (Wolverines) af kunnen blijven verwachten ze die ook op korte termijn.

Na het bezoek aan de AWCC was het rechtstreeks door naar Anchorage, naar ons Bed and Banana hotel het Lakeshore Inn. Bed en Banana gebruiken Amerikanen gekscherend als een hotel zegt ontbijt te serveren maar dat het ontbijt eigenlijk niet meer is al een banaan en een muffemuffin. Dat is in dit hotel (helaas) het geval dus vandaar het Bed and Banana hotel.

Na ingesjekt te hebben was het tijd om te gaan eten, de keus viel op Gwennie's Old Alaska restaurant.... nou aan de naam was niets gelogen. Het was inderdaad oud, in Alaska en een restaurant. De welkom was heel erg welkom met een zucht, de serveerster van 97 jaar deed haar best (ze was echt heel vriendelijk) en het eten was oke. De gehele sfeer in het restaurant (de aankleding, mensen en stijl) was niet bijzonder maar eigenlijk best wel heel erg raar.
Maargoed zodra onze maag vol zat was het op naar de Walmarkt, wat eigenlijk een fantastische maar stiekem ook een rare winkel is. Je kan er alles kopen van organische mother's milk thee tot een miljoen soorten Jell-O pudding tot wapens (naast de speelgoed afdeling) tot kleding en automaterialen tot meubelen en medicijnen die in Nederland alleen verkrijgbaar zijn nadat 3 dokters en de verzekeringsmaatschappij groen licht hebben gegeven tot alles voor de tuin.

Terug in het hotel was het zaak onze koffers in te pakken, te wegen en een verhaaltje te schrijven. Zodra het verhaaltje af is, is het tijd om te gaan slapen..........