Dag 11

Onze wekker ging al vroeg, 07:00u, op wederom een zeer zonnige dag! Vandaag stond op de planning een ontbijtje in het hotel gevolg door een wandeling in het Kenai Fjords National Park bij de Exit Glacier. Exit Glacier is, zoals de naam wellicht al doet vermoeden, een Gletsjer. Deze Gletsjer ligt aan de rand van een groot ijsveld genaamd het Harding Icefield (naar president Warren G. Harding).

De eerste persoon die heeft geprobeerd het Harding Icefield over te steken was Yule Kilcher, een Zwitserse immigrant die op weg was naar Homer om een stuk land te claimen voor een homestead. Hij deed zijn poging die mislukte in juli 1936 en verliet het ijsveld bij Exit Glacier. Omdat hij en anderen op dat punt het ijsveld verlieten heeft de gletsjer de naam Exit Glacier gekregen.
Kijktip: wie dit leest en wel eens naar Discovery kijkt komt de naam (Yule) Kilcher vast wel bekend voor. De Kilcher familie speelt namelijk de hoofdrol in de serie Alaska the last Frontier. Ook is een van de afstammelingen van Yule Kilchner de zangeres Jewel.

Voor zover het trivia gedeelte, we waren bij het punt dat Jessica en ik een wandeling zouden gaan maken bij Exit Glacier.
We kwamen aan op de parkeerplaats rond 08:30u en na het checken van onze spullen vertrokken we richting de Harding Icefield Trail, een trail die van begin tot eind ongeveer 4,5 mile (7.2km) enkele reis is. Per mijl win je ongeveer 1000 voet aan hoogte (305m per 1.6km), het totale hoogeteverschil tussen de parkeerplaats en het eind van de trail komt daarmee uit op bijna 1400m.

Wij begonnen vol goede moed aan de tocht en zouden wel zien hoever we kwamen, zolang we sowieso maar het eerste uitzicht punt zouden bereiken. Dit uitzichtpunt bevond zich op een loopafstand van 3.2km vanaf het beginpunt van de trail. Deze tocht bracht ons hoofdzakelijk door bossen en langs watervallen, bepaalde gedeeltes waren echter best stijl en tevens waren er gedeelten waar geklauterd moest worden over rotsen. Uiteindelijk kwamen we na meerdere pauzes aan op het eerste uitzichtpunt waar we een prachtig uitzicht hadden over de Exit Glacier. Op dat uitzicht punt hebben we onze eerste langere pauze gehouden om weer op adem te komen zodat we vol goede moed het 2e gedeelte konden overwinnen.

Inmiddels hadden de bomen gedeeltelijk plaats gemaakt voor grote stukken heide en struiken. Het 2e gedeelte van de trail was 0.8 mijl lang en volgens de Park Ranger minder stijl dan het eerste gedeelte. Enigzins gerust gesteld vervolgen wij dan ook onze weg. Deze gerustheid maakte echter al snel plaatst voor grote inspanningen want dit gedeelte was minstens net zo stijl als het eerste gedeelte en er waren diverse stukken voorzien van grote rotsen waarover heen geklommen moest worden.
De uitzichten waren echter geweldig en de bomen hadden inmiddels helemaal plaats gemaakt voor heide en struiken. Want ondanks dat bomen heel groot en hoog kunnen worden hebben ze stiekem een klein beetje hoogtevrees waardoor je ze vanaf bepaalde hoogtes niet meer tegen komt.
Na een zware tocht kwamen we aan op het 2e uitzichtpunt, vanaf dit punt was het uitzicht op de gletsjer nog mooier en kon je in de verte de rand van het Harding Icefield al zien liggen.

Op dit punt hebben we een langere pauze gehouden waarin we o.a. hebben gegeten en goed gedronken. Unaniem maakten we de beslissing om door te gaan en de laatste 2.7 km ook te gaan proberen. De Ranger die op dit punt stopte met zijn groep kinderen (voor wie dit het retourpunt was) wist ons te vertellen dat dit laatste gedeelte zo'n anderhalf uur zou duren en lang niet zo stijl was als de gedeelte die we al gehad hadden. Hmmm dit had ik eerder gehoord maar ondanks dat begonnen we aan het vervolg van de route. Het eerste stuk van deze route bestond uit paden gemaakt van losse stenen en veel gedeelten waren smal en vrij stijl. We hebben dus veel pauzes gehouden en vaak op het randje van opgeven gezeten. Totdat we een wandelaar tegenkwamen die ons vertelde dat we het zwaarste punt hadden gehad en dat het nog een paar honder meter stijl en smal zou blijven waarna het pad breder en meer geleidelijk zou worden.

Op dat punt ging bij ons het verstand op nul waarna we de laatste paar honder meter smal en stijl pad vrijwel zonder stoppen hebben gelopen. Inmiddels had de begroeiing helemaal plaatsgemaakt voor rotsen, stenen en stukken sneeuw. Op deze hoogte durvden zelfs de meest stoere planten zich niet te vestigen.
Wij kwamen uiteindelijk aan bij een grote rots waarvandaan we het ijsveld goed konden zien en tevens het eindpunt van het pad. Dit laatste gedeelte klom nog ongeveer 50 meter en was ongeveer een halve mijl (800) lang. Omdat wij het nu echter helemaal hadden gehad en door een groot gedeelte van ons water heen waren besloten we om het hierbij te laten en terug te gaan voor ons eigen welzijn.

De weg naar beneden was letterlijk bergafwaarts en dat is zwaarder voor de voeten dan berg op omdat je tenen letterlijk continu tegen de voorkant van de schoenen botsen, zelfs met een goed merk wandelschoenen.
Het eerste gedeelte verliep echter vrij voorspoedig en in de helft van de tijd die wij nodig hadden naar boven te lopen waren we terug bij het uitzicht punt. Dit gedeelte bleek echter het makkelijkste stukje bergafwaarts te zijn. De volgende twee secties waren zwaar voor vooral onze voeten, vrijwel de hele tijd moesten we van rotsen af klimmen en stijle stukjes naar beneden wandelen. Berg opwaarts voelde dit heel anders, waarschijnlijk door het verschil in snelheid en het zicht.

Tijdens het laatste gedeelte naar beneden, met nog ongeveer een mijl te gaan haakten bij andere wandelaars bij ons aan. Dit was een getrouwd stel uit Chicago en Jessica heeft vanaf dat punt alleen nog maar gekletst met die mensen wardoor er enige afleiding was van het afdalen.
De laatste kilometer bestond uit steeds meer rechte, makkelijkere, stukken. Deze stukken zijn echter heel raar als je zojuist ruim 6 kilomter hebt geklommen, geklauterd en bent afgedaald van rotsen. Het lopen op (gedeeltelijk) vlakke stukken heeft dan echt een paar honderd meter nodig om te wennen. Toen het vlak lopen eenmaal gewend was kwamen de (spier)pijntjes opzetten, gelukkig waren we al vrij snel bij de parkeerplaats waar we eerst eens goed gedronken hebben.

Met de auto reden we vervolgens in 20 minuten terug naar Seward waar Jessica nog een stempel voor in haar Nationale Parken Paspoort heeft gehaald bij het hoofdkantoor van het Kenai Fjords National Park, dat naast ons hotel bleek te zitten.
Met de stempel op zak zijn we terug gegaan naar het hotel waar het eerst tijd was om de wasmachine aan te zetten, omdat we moe waren moesten we echter 2 keer terug naar onze kamer omdat we was en wasmiddel waren vergeten mee te nemen, blijkbaar wren toch wel een beetje moe.

Toen de was eenmaal draaide was het tijd om onszelf te wassen dus zijn we lekker onder een warme douche gaan staan. Toen wij klaar waren met douchen bleek de was ook klaar te zijn. De was hebben we in de droger gestopt en dat was een mooi moment om te gaan eten.
Vol goede moed liepen we naar de lokale brouwerij die ook een restaurant heeft, gisteren was deze nog gewoon open echter vandaag bleek deze gesloten te zijn tot begin mei 2019. Omdat we ook vandaag geen tijd hadden om daarop te wachten en toch best wel heel erge honger hadden zijn we het winkelstraatje (fourth street) ingelopen. Op internet hadden we een ale house gezien die ook eten serveert, echter daar aangekomen bleek dit oude informatie en inmiddels serveren ze alleen nog maar bier... lekker maar niet op een lege maag na 13 kilometer geklommen, geklauterd en gelopen te hebben.
Uiteindelijk kwamen we uit bij Thorn's Showcase Lounge, volgens de muur hadden ze eten waarop we daar naar binnen zijn gegaan. Binnen rook het als bij de buurtchinees, hadden ze een bar als in een uitgeleefde stripclub uit jaren 80 films, bestond het interieur uit bankjes uit de jaren 60, waren de muren vitrines met flessen (volgens ons) en hing hier en daar een tv met voetbal en honkbal. Het zat echter vol met lokale mensen dus zou het vast een prima plekkie zijn.
Jessica heeft een lekkere mand (het was ook letterlijk een mand) kip besteld met groente en heb ik gekozen voor een hamburger en een biertje. Het eten was simpelweg prima, niet zo bijzonder als de setting maar gewoon oke.

Met een volle maag was het wel 40 hele stappen terug naar ons hotel waar bleek dat de droger klaar was maar de was nog nat. De droger dus opnieuw aangezet waarna wij de auto hebben volgetankt en boodschappen hebben gedaan voor onze uitdaging van morgen.

Maar, daarover meer in het volgende verhaaltje!