Dag 5

5 september was de dag dat wij samen, met Alaska Airlines, naar Anchorage mochten vliegen.
De wekker ging al vroeg, om 04:30u wel te verstaan. Onze vlucht, AS083, had namelijk een schema vertrektijd van 08:05u en voor die tijd moesten we nog uitchecken, naar het vliegveld rijden, de auto vol tanken en inleveren, onze drie koffers inchecken, door de security en ontbijten.

Seattle-Tacoma International Airport is de laatste jaren namelijk gegroeid als kool en waarschuwt voor lange wachtrijen. Wij hadden dan wel, bij wijze van uitzondering, First Class tickets geboekt, maar toch nemen wij liever het zekere voor het onzekere.
Het inleveren van de auto verliep gelukkig voorspoedig en de shuttlebus stond speciaal voor ons (en de andere reizigers) al klaar. Al met al waren we iets na 6en bij de North Terminal waar Alaska Airlines haar activiteiten heeft. Het inchecken van de koffers ging ook snel dankzij de speciale First Class balies en het personeel was zeer vriendelijk. Kortom, op naar security voor de sreening.

Aangekomen bij de security checkpoint stond er een rij van ongeveer een kwartier, niet al te lang gelukkig. Maar, met onze First Class tickets bleken we gebruik te kunnen maken van de priority lane, wij mochten dus ritsen en binnen vijf minuten waren wij aan de beurt.

Aan de andere kant van de security check moesten we nog een klein stukje lopen naar het treinstation. Omdat Seattle werkt met zogenaamde satelliet terminals ben je aangwezen op een trein die je van de terminal naar de satellieten brengt. Gelukkig kwam de trein tegelijk met ons aan konden we meteen instappen en op weg naar de juiste satelliet, de A-satelliet.
De A-gates worden (vrijwel) uitsluitend gebruikt door Alaska Airlines welke daar ook een eigen lounge heeft. Wij hadden nog ongeveer anderhalfuur voordat onze vlucht zou vertrekken dus hebben wij heerlijk ontbeten in de lounge met uitzicht op de vliegtuigen.
Alaska Airlines heeft in de lounge trouwens de meest geniale uitvinding staan, een Pancake-inator! Een machine die in een minuut 2 pancakes voor je klaarmaakt! Epic!

Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan onze tijd in de lounge samen met de Pancake-inator. Het was tijd om richting de gate te lopen, dat was nog een flinke wandeling van wel 2 minuten, gelukkig waren we optijd.
Het instappen verliep snel waarna wij plaatsnamen op onze stoelen 3D en 3F van de N237AK, een 2 jaar oude Boeing 737-900ER.
Het toestel werd 2 minuten voor schema van de gate gepushed, het duurde echter nog ruim een half uur voordat we de startbaan opreden vanwege het ochtendspitsuur.

Eenmaal in de lucht vlogen we recht over Seattle met uitzicht op ons Hyatt hotel in Renton, na Seattle volgde een linkerbocht richting Olympic National Park. Boven het nationale park volgde een rechterbocht en vlogen we via Port Angeles over Vancouver Island waarna het vrijwel rechtdoor was naar Anchorage.
Na Vancouver Island werd het bewolkt buiten en was het tijd voor onze maaltijd aan boord: een broodje ei/spinazie voor mij en een hipster proteine maaltijd voor Jessica.
Na nog enkele potjes Majong te hebben gespeeld was het voor mij tijd om een dutje te doen, dit lukte gelukkig redelijk.

Ongeveer een half uur voor de landing werd het weer mogelijk om naar buiten te kijken, de bewolking was weg getrokken en de ruige kust van Alaska met bergen, gletsjers en rivieren was zeer goed zichtbaar.
Na deze prachtige sightseeing vlucht volgde een zachte landing op Ted Stevens Anchorage International Airport.
Alaska Airlines doet de belofte dat de koffers binnen 20minuten op de band liggen, echter wij hadden het te druk met rondkijken en internetten dus tegen de tijd dat wij bij de band aankwamen lagen onze koffers daar compleet ontredderd op ons te wachten.

Op naar Alamo voor onze volgende huurauto, helaas hebben ze bij Alamo minder haast dan bij Hertz (you get what you pay for) en duurde het een minuut of 20 voordat ik aan de beurt was. De dame achter de balie was correct maar had duidelijk geen zin meer. Ook was er nog maar 1 auto beschikbaar en dat was een Nissan Sentra. Een ruime auto voor de baggage maar niet van het soort Amerikaanse kwaliteit.

Samen met de Nissan was het vervolgens tijd om nog even de laatste boodschappen in te slaan bij de lokale Walmart en om 12:30u was het dan eindelijk tijd voor de roadtrip naar McKinley Park, volgens google ongeveer 4uur rijden en volgens Homer (onze TomTom) ruim 6uur.
De route verliep voorspoedig en Homer stelde de tijd continu naar beneden bij totdat we bij wegwerkzaamheden aankwamen, deze leverden uiteindelijk ruim een half uur vertraging op.
Uiteindelijk kwamen we bij een uitkijkpunt vanaf waar we een zeer goed zicht hadden op Mount Denali (ook wel Mount McKinley, maar dat heeft een politieke reden), de hoogste berg van Noord-Amerika met een hoogte van 6190m. Tevens was dit het punt waarop Jessica en ik van plaatst wisselden en Jessica het stuur overnam, ik was namelijk inmiddels best moe en Jessica had net ruim een half uur geslapen.
Terwijl Jessica de laatste 2uur naar McKinley Park reed heb ik naar buiten gekeken en genoten van het prachtige landschap. Iets na vijven kwamen we aan bij ons hotel op een mile afstand van de ingang van Denali National Park and Preserve.

Nadat we onze spullen hadden gedropt in onze 55+ kamer in het 55+ hotel voor cruisegangers was het tijd voor een goede maaltijd aan de overkant in het gezellige Prospecter's restaurant waar ze heel toevallig ook heel veel soorten bier hadden.
Na het genieten van het bier, euh de lekker pizza en Jessica's salade, was het tijd om nog even een rondje te wandelen op het terrein van ons 55+ resort.
Na de wandeling was het tijd om onze ogen te sluiten en te dromen over wat komen gaat....