Dag 10

Vandaag was ons lekker-rustig-aan dagje. We hadden gisteravond besloten de wekker om 9 uur te zetten (dat is uitslapen!) en ergens anders te ontbijten (ontbijt was tot 9 uur).Tegen de tijd dat iedereen gedoucht was en de koffers weer logisch waren ingepakt, was het al zo’n kwart over 11 (en hadden we ‘ontbeten’ met coffee to go en een muffin/bakje fruit en ik natuurlijk met een beker melk, want koffie lust ik nog steeds niet). De koffers in de vrachtwagen gegooid en gaan met die banaan!

Martijn had een route uitgezocht naar een Waffle House die over de Mississippi River leidde, zodat we dat nog even gezien hadden en we in een andere staat (Arkansas!) gingen eten. Daarna weer auto in, een stukje rijden naar onze eerste stop, Hatchie (gezondheid, haha!) National Wildlife Refuge. Natuurlijk kwamen we daar midden op de dag aan (rond 14.00 uur, omdat we zo laat waren weggegaan uit Memphis) en was het echt superwarm! 100 graden Fahrenheit (37,8 graden Celsius). We hebben ons dan ook even tegoed gedaan aan factor 50 voor we gingen lopen. Het was een groot meer met een aantal steigers, maar als je goed om je heen keek zag je echt superveel diertjes! We hadden besloten niet te gaan wandelen, want dat is echt veel te heet (zoals de dame uit Tupelo zei: als je niet gewend bent aan deze hitte, doe het rustig aan en drink je suf met water!). Dus hebben we alleen een klein stukje bij de waterkant gekeken. Gewoon even benen strekken. Er waren echt gigantische libelles, zelfs een met dikke zwarte vleugels, die echt té mooi was. Ook hebben we visjes, schildpadden, nog meer libelles, gigantische hommels en idioot grote wespen (die zijn echt eng!) gezien en gefotografeerd. Na een tijdje vonden we het genoeg (en als je weet hoe snel in verbrand, zelfs mét factor 50) zijn we weer in de auto gestapt om verder te gaan naar…Nashville! Om in de stemming te komen hebben we lekker Johnny Cash opgezet in de auto en hadden we nog 2,5 uur te rijden. Grappig is dat we zeiden: ‘Oh, maar 2,5 uur!’ terwijl dat in Nederland een heel eind is! De afstanden hier zijn zo groot dat 2,5 uur in vergelijking dan maar weinig is. En dat vonden we nogal stom, omdat we dat in Nederland heel veel vinden. Anyway, onderweg hebben Martijn en ik nog even gewisseld en na een file kwamen we bij het hotel aan. Die had in de tussengelegen tijd de naam veranderd waardoor we niet zeker wisten of we wel goed waren, maar dat bleek dus wel zo te zijn. Nadat we ook nog even van kamer zijn geruild (we gaan niet 4 nachten op een slaapbank als we voor 2 bedden hebben gereserveerd) hebben we ons een beetje gesetteld. Wat slepen we toch een hoop zooi met ons mee op die gigantische achterbank.

Martijn hield de administratie even bij en ik heb het restaurant voor vanavond uitgezocht, namelijk Logan’s Roadhouse. Een steakhouse, waar je echt van alles kunt kiezen. We hadden een hele leuke serveerster, die niet wist waar Nederland ligt. Eerlijk wist je eigenlijk niet eens dat Nederland in Europa hoorde. Het verbaasde me wel, maar toen we vertelden waar we heen gereisd hadden (vanaf Charlotte naar Atlanta etc) keek ze ook al niet begrijpend. Op zulke momenten besef je wel dat wij gewoon heel veel geluk hebben dat we samen zulke mooie reizen mogen maken! Na ons lekkere voorafje (met allerlei southern style gerechtjes zoals southern gekruide kipstukjes en loaded potato’s met allemaal kaas en bacon en cream op lekkere aardappelpartjes) hebben we ons hoofdgerecht gekregen. Martijn had echt superlekkere spareribs en ik had meatloaf. Caressa nam tilapia filet en Guy een lekkere steak. En als klap op de vuurpijl hadden Martijn en Guy éindelijk hun Moonshine gekregen, in de bijbehorende glazen. Achteraf had ik spijt van mijn keuze, vooral toen ik de ribs van Martijn had geproefd. Gelukkig kreeg hij het niet op en heb ik de helft opgegeten, in plaats van de meatloaf. We kwamen tot de conclusie dat Martijn homo is en ik een man ben, want ik eet gewoon met de mannen mee en Caressa durft nog wel gezonde keuzes te maken. Al hebben we allevier genoten van het toetje (Martijn en ik hadden een mini bucket met cheesecake/brownie en dat emmertje waar het in zat mocht je meenemen als aandenken). Daarna was het alweer laat en tijd om naar het hotel te gaan. Helaas is het internet hier echt slecht, waardoor we niet alvast een programma voor morgen konden maken. Caressa en ik willen in ieder geval op zoek gaan naar Cowboy Boots! Dat hoort gewoon in het land van de Country :)