Dag 11

Met een vrolijk Bassie en Adriaan melodietje werden Guy en Martijn vanochtend wakker. Caressa en ik hadden helaas niet zo prettig geslapen, zij was al om half 3 wakker en om half 4 was ik ook niet meer in slaap te krijgen. Tevens met oordopjes tegen het gesnurkt van de twee mannen en de airco hielp het niet. Daarnaast was het ook bloedheet op de kamer. Vannacht de airco maar even wat kouder zetten. Met die temperaturen hier is dat natuurlijk ook niet zo gek. Voor vandaag is ook weer ongeveer 92 graden Fahrenheit voorspelt (zo’n 33 graden Celsius). Tijdens het ontbijt probeerden we even een lijstje te maken met wat we allemaal in Nashville willen gaan doen. Er is zoveel dat het moeilijk te kiezen is! We waren nog niet helemaal klaar met beslissen dus gingen we dat op de hotelkamer verder doen. Dat werd Caressa funest, belandde op bed en was niet meer wakker te krijgen. Zonder Caressa zijn Guy, Martijn en ik op pad gegaan. We wilden alleen niet dingen gaan doen die we gepland hadden omdat Caressa daar ook graag naartoe wilde, dus hebben we het plan omgegooid, zijn in de auto gestapt en zijn richting de Grand Ole Opry gereden. Wat een groot gebouw! En het gebouw wat er naast zit is nog imposanter (het Gaylord huppeldepup resort). Omdat we misschien nog wel een voorstelling in de Opry wilden bijwonen zijn we er niet heen geweest, maar op die weg erlangs zag Guy opeens de auto van de Dukes of Hazzard staan! Het bleek een museum te zijn van The Dukes of Hazzard, genaamd zoals in de serie, Cooters. Martijn en Guy vonden dat wel leuk en we gingen dus even kijken. Ze hadden 4 auto’s uit de serie staan en een hoop memorabilia (een beetje zoals Guy zijn Bassie en Adriaan verzameling). Gezien het feit dat ik alleen wist dat het bestond, heb ik maar gauw even een aflevering gekeken die ze daar afspeelden, kon ik ook een beetje meepraten hihi. Guy had in ieder geval een leuke CD gekocht, die we in de auto maar meteen zijn gaan afspelen. Met een gezellig muziekje op reden we verder naar Hendersonville, een plaatsje waar het graf van Johnny Cash zich bevindt. Daar zijn we ook nog even gaan kijken. En aangezien ik nu helemaal one-of-the-Guys was, hebben we geluncht bij de Burger King. Daarna vonden we het alle drie tijd om Caressa weer op te zoeken. Eenmaal in het hotel (na een lekker tukkie in de auto van mij) lag Caressa nog te slapen. Die hebben we maar wakker gemaakt, want anders slaapt ze vannacht niet meer.

We deden rustig aan, want ondertussen was het alweer 16.00 uur. Echt een ‘attractie’ bezoeken had al geen zin meer, want die sluiten rond 17.00 uur. We besloten een natuurpark op te zoeken zodat we even konden bijkomen. Via internet (dat nogal slecht is op de kamer, dus verkasten we naar de lobby) heb ik Radnor Lake State National Area gevonden. We zijn er gewoon heen gereden, het was toch maar een kwartiertje van het hotel, en we kwamen echt in een prachtig bebost gebied terecht. De plek waar wij heen wilden ging niet, want die weg was afgesloten, dus gingen we op een ander parkeerplaatsje staan en hebben 2 wandelroutes in overweging genomen. Ze gingen allebei tegelijk op, en konden op de kruising kiezen wat we wilden doen. Het krioelde van de schattige eekhoorntjes, die overal tussendoor ritselen met hun speelse en pluizige staartjes. Iedere keer moeten we er even naar kijken. Ook zagen we chipmunks (Knabbel en Babbel achtige eekhoorntjes) en opeens zag ik tussen de bosjes een White Tailed Deer (hert met een witte staart). Jammer dat er dan van die stomme mensen zijn die keihard lopen te schreeuwen en gillen. Caressa was er al snel klaar mee en riep dat ze eindelijk eens Quiet moesten zijn. Dat werkte gelukkig wel en konden we in alle rust het hertje observeren. Nog met een dame staan praten die vertelde over bijtschildpadden in het meer en dat het in de ochtend superrustig is, maar er dan wel veel wildlife is (hertjes, kalkoenen etc). Misschien dat we dat nog overwegen, als we dat in ons drukke schema kunnen proppen. Uiteindelijk bij de kruising besloten we de moeilijke route te nemen, maar die leidde helemaal over de top van de berg en dat was best een flinke klim. Ach… Hebben we vast geoefend voor de Smoky Mountains! We hadden het bloedheet, kwamen totaal bezweet terug, maar… we hebben het gedaan en dat voelde goed! Toen waren we best allemaal beetje moe en wilden niet in onze vieze kleding in een restaurant gaan zitten. Langs de weg zag Martijn opeens een drive-in restaurant. Daar kan je dus op een parkeerplekje gaan staan en vanuit je raam in de speaker tetteren wat je wilt hebben en dan komen ze het naar je auto brengen! Alleen jammer dat die mevrouw mij niet verstond en ik haar niet… uiteindelijk is het op één drankje na goed gekomen. Daarna terug naar het hotel en omdat we nog even wat tijd hadden hebben we er maar meteen weer was in de wasmachine gegooid. Er moesten heeeeel veel kwartjes in, dus heb ik gewisseld en kreeg ik een heel rolletje kwartjes. Daar was Martijn dan weer blij mee, want die verzameld kwartjes. Er zaten er 8 tussen die hij nog niet had. Daarna kon Guy zijn verzameling ook weer aanvullen. En nu zitten we lekker verhaaltjes te schrijven en verlekker ik mezelf op de cowboylaarzen die we morgen gaan passen (alvast voorproefje aan het doen op internet!). Morgen gaan we echt de stad in! Gezien het feit dat morgen de Country Music Awards gaan beginnen (grote happening, daarom is het hotel ook vol en duurder dan normaal), zal er overal live muziek zijn door de stad. Ben benieuwd wat we allemaal gaan horen en zien!