Reisverslag 9

De vliegtuigen lagen er inderdaad beter bij met dit licht! Martijn en ik hebben mooie foto’s gemaakt van de vliegtuigen die gingen opstijgen en landen. Aangezien vliegtuigen spotten voor mij is wat voor Martijn shoppen is, heb ik onderwijl mijn e-reader maar erbij gepakt om in het zonnetje lekker wat te lezen. Vermoedelijk zijn we rond die tijd al aardig verbrand, wat niet zo voelde omdat er veel wind stond. Nadat Martijn drie keer is teruggelopen om nog een ander mooi vliegtuig te fotograferen zijn we dan toch echt op weg gegaan (nadat we nog even langs het verhuurbedrijf zijn gelopen om de kentekengegevens op te vragen, maar die kregen we alleen op een printje mee. Onze ervaring is dat ze daar bij aanhouden niet geheel blij mee zijn omdat ze gewoon de registratie willen zien, maar we doen het maar zo). Eerst even wat inkopen doen, het taartje natuurlijk niet te vergeten en dan door naar Santa Monica Pier! Zo leuk om daar voor een tweede keer te zijn! We dachten dat het een tweede keer niet meer zo speciaal was als een eerste keer, maar je ziet toch andere dingen en aangezien er drie jaar tussen zit zijn we toch ook aardig wat dingen vergeten. Heerlijk relaxed met een zonnetje gingen we op het enige vrije bankje zitten. Dankjewel oma! We hebben ook genoten van de carrotcake-cupcake. Nadat we genoeg hadden gegeten en genoten, gingen we verder rijden naar onze volgende bestemming: Arroyo Grande. Lekker met het dak van de auto open natuurlijk! Zo zie je toch veel meer dan met het dak erop! Ik heb wel mijn vest in de aanslag gehouden, want ik ben na een tijdje wel een koukleum en er komt toch aardig wat wind binnen. Leuker is het nog om zelf te rijden, daar genoot ik dan ook van ook al zie je dan wat minder van de omgeving dan als bijrijder. Onderweg zijn we nog door Santa Barbara gereden, maar de hoofdweg was wegens een event afgesloten, dus hebben we niet heel veel meer gezien van wat we drie jaar geleden ook zagen. Maar dat drukte de pret niet en we reden lekker verder. Verder reden we langs veel aardbeienvelden. Eenmaal in Arroyo Grande, wisten we eigenlijk de weg naar het motel best nog wel goed te vinden. Schuin achter de Walmart. Men was niet meer zo vriendelijk als drie jaar geleden zei Martijn en er woonden nog steeds veel werknemers in het motel, net als toen. Ook reed er meer politie rond, maar we voelden ons nog steeds veilig.

Waar we ons vooral op verheugden was de pizza die we gingen eten bij Klondike. Het restaurant waar je pinda’s kreeg die je kapot kon stampen op tafel en gewoon op de grond mocht vegen. De vloer harkten ze iedere avond aan en was toch van zand. Eenmaal daar aangekomen stond de rij zelfs buiten! Zo populair was het de vorige keer niet… Bleek dat het all-you-can-eat was die avond. Wel kon je ook gewoon pizza bestellen, dus dat hebben we gedaan. Martijn zoals toen de roadkill-pizza (met veel vlees) en ik een hawaiian-pizza met salami. Helaas had de kok salami geïnterpreteerd als jalapeno… dat was helemaal in de pizza getrokken, zelfs als je de jalapeno eraf haalt, dus gingen ze een nieuwe voor mij bakken . Het all-you-can-eat concept was zo gedaan dat ze met een giga pizza rondgingen en dat je dan kon kiezen welke pizza je ging eten. Tot je genoeg had of zelf teveel. Wij hadden een besteld zodat we de dag erna ook nog konden ontbijten met pizza (dat is zoooo lekker). Ik had een small pizza, die kan in Nederland door voor Large. De Medium van Martijn was net zo groot als de family-size pizza van Domino’s in Nederland. Genoeg pizza over voor het ontbijt dus (en waarschijnlijk ook voor de lunch). En dat deden we dan ook gewoon! Met een goed gevulde buik (en nog een halve pizza voor de lunch) gingen we op weg naar San Simeon. Martijn had in een boekje gezien dat er langs de kust elephant seals te zien zijn, die hadden we nog nooit gezien en dat leek ons wel een leuke stop.

Voordat we daar kwamen zijn we eerst gestopt bij het visitors center in San Simeon, omdat we precies wilden weten waar we de seals konden zien. Het center van de Seals was dicht, maar het kantoortje ernaast was wel open. Er was een klein, oud vrouwtje die een beetje stond te hupsen omdat ze het koud had die erg blij was leven te zien.
Het is toch wat op je oude dag in een verlaten visitors center te zitten in de hoop dat er mensen langskomen?! Anyways, het was een schattig dametje die meteen helemaal over haar leven begon te vertellen en wat er allemaal in de omgeving te doen was (ze had een soort spirituele connectie ofzo, ze zei op ten duur ook dat haar geest met ons mee zou gaan op de reis langs de dieren vandaag). Na 3 pogingen om weg te komen (omdat ze maar steeds door bleef kletsen, ik vermoed dat ik ook zo’n bejaarde wordt) en twee dikke emotionele knuffels later, zwaaide ze ons uitbundig uit (tot ze ons zelfs op de snelweg niet meer kon zien). Zou zo een client van me kunnen zijn. We hadden wel de info over de seals gekregen, dat dan weer wel.

Een paar mile verder kwamen we inderdaad bij een mooi plekje waar we super dichtbij de elephant seals konden komen. Zij lagen beneden en wij stonden bovenaan de klif. Ze heten zo omdat hun neus gewoon heel lang is, net een slurfje. Super om zo dichtbij te zien. Nog wat verder hadden ze er zelfs loopbruggetjes gemaakt, maar daar waren veel andere toeristen dus zijn we gauw weer verder gaan rijden.

De dame had ons ook aangeraden om naar Limekiln state park te gaan. Dit is een kleiner en minder druk bezocht park dan het park waar we eigenlijk heen wilden want vandaag rijden we de prachtige route door de Big Sur via Highway 1. Drie jaar geleden had Martijn de eer om de route te rijden, omdat ik toen geen geregistreerde bestuurder was. Nu had ik de eer en wel met een sportieve Chevrolet Camaro. Woehoe lekker door de bochten scheuren. We besloten dus naar het Limekiln park te gaan, daar hadden ze een wandelroute die niet al te lang was naar de bovenkant van de waterval. Eerst moesten we een watertje over, daar lag een boomstam over dus dat was niet zo’n probleem. Eenmaal in het midden zagen we alleen nog maar water van het riviertje en geen andere mogelijkheid om verder te gaan. Martijn spotte echter twee mensen die het riviertje gingen doorkruisen, dus op een of andere manier moest je wel bij de waterval komen. Dat kon alleen niet zonder natte voeten, of in dit geval zelfs tot over je knieën. De laatste tijd heeft het heel hard geregend in Californië, het is zelfs storm geweest, dus dat het waterpeil een stuk hoger is, is niet zo gek. Aangezien we alleen de camera’s mee hadden en er maar 1 van de camera’s in een tas zat, besloten we om de beurt de waterval te doorkruisen. Dan kon de camera veilig in de tas mee (of je moet klungelig in het water vallen…). Martijn ging eerst, hij ging op blote voeten, broek afritsen en gaan. Binnen een half uur was hij terug en waren er zeker al 7 mensen langs geweest die besloten absoluut niet door het water te gaan. Daarna ging ik. Het water was echt koud, ik hield mijn sokken aan want met al die stenen en steentjes en takjes wil ik geen risico lopen. Eenmaal het riviertje 3 keer doorkruist te hebben voor je boven bent, was het uitzicht wel heel erg mooi. Zeker geen spijt van dat we dat gedaan hebben. Alleen koude en vieze voeten aan overgehouden en een mooie ervaring rijker. Oh en onderweg voor we naar het parkje gingen hebben we de pizza langs een mooi stukje zee opgegeten, anders hadden we die tocht natuurlijk niet overleeft.

Na dit avontuur zijn we doorgereden naar de Bixby bridge, waarvoor we een stukje off-road hebben gereden omdat we dan betere foto’s konden maken. Het is een mooie brug met hoge boog die twee stukken berg met elkaar verbindt. Een bezienswaardigheid op zich. Op dat moment was het nog niet echt donker, maar hebben we niet op de schemering gewacht, ook al levert dat mooie foto’s op. Toen doorgereden naar Monterey waar we een motel hadden en vlakbij een diner zat waar we gegeten hebben. Morgen naar San Francisco! Dan komen Guy en Caressa ook aan.