Reisverslag 22

En nu komt het punt dat we al thuis zijn maar niet alle reisverslagen af hebben gemaakt. Jammer jammer, maar ik ga ze toch schrijven omdat ik het zelf ook nog wil terug lezen!

Maandag de 28e zijn we met de metro naar de eerste Bassie en Adriaan locatie gegaan, namelijk op de Walk of Fame! Dit is een stuk waar Martijn en ik niet geweest waren vorige keer, zag er namelijk een stuk leuker uit. Hier ‘lagen’ ook meer bekende namen. We hebben foto’s gemaakt van het Chinese Theatre en ondertussen werden we al 5 keer lastig gevallen door mannetjes of vrouwtjes die ons probeerden over te halen met hun Hollywood tour mee te gaan. Je kan ze bijna niet vriendelijk afslaan, want ze lopen gewoon achter je aan als je nee zegt. Dan maar hard op de feiten, zacht op de persoon. Doei met je Hollywood tour! Het voelt nog steeds… raar, als je daar loopt. Caressa zei ook dat ze een beetje een onheilspellend gevoel had. Martijn en ik snapten precies wat ze bedoelde. Je bent hier meer op je hoede dan op andere plekken waar we zijn geweest. Gauw gingen we verder naar de volgende fotoplek, namelijk waar een muurschildering met verschillende beroemdheden is gemaakt. Konden we tussen het verkeer door ook mooie foto’s van maken. Toen zijn we weer terug gelopen naar het stukje winkelcentrum naast de metro, op de derde etage kon je namelijk goed zien waar de Hollywood Sign is en de omgeving, ook een foto waard. Er zat ook (weer) een geweldige kerstwinkel op die etage waar we nog even een cadeautje voor onze lieve buren hebben gekocht omdat ze lang op ons huis en de post wilden letten. Na een lunchje bij de Starbucks zijn we weer de metro in gedoken terug naar het motel, want we gingen verder met de auto. Eerst zijn we langs de City Hall gereden, prachtig is het stadhuis daar. Toen naar het Century Hotel, ook van de Bassie en Adriaan speurtocht, een hotel dat nu leeg is omdat het wordt gerenoveerd. Zo kom je nog eens op plekken! En nu…naar de Santa Monica Pier! We hadden bedacht daar ook lekker te gaan eten, maar toen we er aan kwamen bleek het zo hard te waaien dat je gewoon gezandstraald werd. Ook waren de attracties op de pier dicht en we hadden ons enorm verheugd op een ritje in de achtbaan. We besloten het plan om te gooien en morgen terug te keren (we wisten van een wind-waarschuwing, maar dat het zó erg zou zijn stond er niet bij). In plaats daarvan gingen we naar Mel’s Drive-In, een restaurant wat ik via een facebook pagina aangeraden had gekregen van Amerika liefhebbers en waar ik toch wel graag langs wilde. Het was echt een supergezellig diner in ouderwetse stijl. Ze hadden heerlijke milkshakes en het eten was prima. Een goed einde van deze dag dus. (Behalve dat je in LA overal in de file staat en het ons bijna een uur kostte om er te komen ipv een half uur zoals de tomtom aangaf).

Dinsdag was oorspronkelijk gereserveerd voor de Universal Studios, maar aangezien we dat niet gingen doen zouden de mannen vliegtuigen gaan spotten bij het vliegveld en hadden Caressa en ik een manicure/pedicure gereserveerd. Iets wat we al eerder hadden willen doen in Amerika maar nu een perfecte gelegenheid was. Martijn en Guy hadden ons afgezet bij de salon en zouden ons na het vliegtuigen kijken weer komen ophalen. Wat een bijzondere ervaring met een massagestoel en twee dames aan je handen en voeten die echt perfect je nagels lakken, zo mooi heb ik het er nog nooit op gehad! Omdat we eerder klaar waren dan dat de mannen terug zouden komen, zijn we lekker op een naastgelegen terrasje neergestreken in de zon en hebben met heerlijke pizza geluncht. De mannen waren later dan gepland, maar wéér door het verkeer in LA. Het bleek dat ze ook maar 15 minuten hadden gespot omdat ze alweer terug moesten om ons op te halen. Zo jammer! Helaas hadden ze ook last van de warmte (heatwaves) dus konden ze ook niet al te geweldige foto’s maken. Dan maar in de auto door naar de Hollywood sign. Daar moeten we natuurlijk nog even foto’s van maken. Eerst wilden we naar het Observartory point, waar je een mooi uitzicht hebt over heel LA (nouja, niet alles, maar wel veel). Daar was het zo druk dat we maar doorgereden zijn omdat er anders een halve bergwandeling van moesten gaan maken en daar hadden we geen zin in. Toen de foto’s allemaal gelukt waren zijn we weer naar Santa Monica Pier gereden. Dit keer stond er ook wind, maar niet zo erg als gisteren. Het reuzenrad was wel dicht wegens de wind, maar we konden wel in de achtbaan, YES! Heel herkenbaar voor Guy en Caressa, van CSI afleveringen en van GTA spelletjes. We hebben de pier van voor tot achter bekeken en zijn toen naar Bubba Gump gegaan. Daar gingen we onze laatste lekkere diner eten en traditiegetrouw een cocktail drinken (nou ja, de vrouwen, niet de mannen). Het was weer heel lekker! Terug in het motel zijn Martijn en Guy even gaan kijken hoe de vluchten er voor staan. De vlucht naar Amsterdam vanaf Los Angeles bleek nogal overboekt en dat konden we net niet hebben. De vlucht van San Francisco naar Amsterdam stond er echter heel goed voor, dus boekten we uiteindelijk een vlucht van LA naar San Francisco en gingen we vanaf daar naar Amsterdam. Ook goed. Nadeel… We moesten wel om 3.00 uur uit bed in plaats van om 8.00 uur… En we moesten nu de koffers nog inpakken. Dat bleek allemaal mee te vallen, want met de kofferweegschaal was de schade beperkt en konden we allemaal met een gerust hard onze koffer zonder overgewicht inchecken. Na een nacht van ongeveer 2,5 uur slapen verlieten we het motel in Hollywood om naar het vliegveld te gaan en de huurauto in te leveren. We waren lekker op tijd op het vliegveld en door de security. Toen was het wachten tot we de vlucht naar San Francisco konden nemen. Eerder dan gepland vertrokken we en hadden een prima vlucht en kwamen dus ook eerder aan.

In San Francisco gingen we meteen inchecken voor de vlucht naar Amsterdam, we konden ook meteen stoelen kiezen dus dat betekende dat we zeker weten mee kunnen. Martijn had het geweldige idee, omdat er veel stoelen open waren, Guy en Martijn aan het raam en Caressa en ik aan het gangpad. Zo zou er een middenstoel over zijn en de kans dat iemand die alleen reist zo tussen twee anderen gaat zitten is klein (dat zou je zelf ook niet doen, behalve als de vlucht echt heel vol zou zijn, wees eerlijk!). Duimen dat dat dus ook het geval is. Meer ruimte voor ons! We konden de koffers nog niet inchecken dus gingen we nog even relaxen in de bagagehal. Benen op de koffers, laptop erbij en nog wat verhaaltjes schrijven (al ben ik dus niet zo ver gekomen als ik had gewild, want dan had dit verhaaltje ook af geweest). Ondertussen had ik opgezocht wat er bedoeld werd met de posters die er hingen van Toy Story, er bleek een kleine expositie van Disney’s Toy Story te zijn naast de bagagehal. Na het koffers inleveren zijn we daar even wezen kijken. Was erg leuk om te zien, er was een verzameling van iemand die vanaf het begin spullen had gekocht en bewaard (allemaal nog in de verpakking). Uiteindelijk is de collectie opgekocht en wordt het nu tentoongesteld. En ik las dat er in 2018 een Toy Story 4 film uitkomt. Hartstikke leuk!

Daarna zijn we ein-de-lijk gaan ontbijten. Dat ging er wel in. Gauw drinken opdrinken, dat kan toch niet mee door de security. Eenmaal door de security was het wachten op Martijn. De man bij zijn controle was driftig bezig te graaien in de handbagagekoffer. Uiteindelijk bleek dat hij op zoek was naar een mes! Martijn en ik waren verbaasd, we hadden geen mes mee in de handbagage! Uiteindelijk vond de man dus inderdaad een mes. Het mes dat we gekocht hadden in de Walmart zodat Martijn makkelijk dingen kon snijden als we onderweg ergens iets haalden (zoals de pizza die we als ontbijt en lunch gegeten hadden). Oepsie… Het mes werd natuurlijk weggegooid, die mag niet mee ook al zullen we er geen gevaarlijke dingen mee uithalen. Het stomme is alleen dat het mes al de vlucht van Los Angeles naar San Francisco had meegemaakt en het daar niet is opgemerkt! Hoe stom is dat!? Schijnveiligheid heet zoiets. We blijven in sowieso op onze hoede, zeker met die gekke aanslagen in Brussel laatst. We bedankten de man voor de goede security en gingen nog even winkeltjes kijken. Vind ik toch altijd de leukste bezigheid op een vliegveld. Caressa heeft nog een prachtige Swarovski ketting en oorbellen gekocht, die werd voor haar naar de gate gebracht en krijgt ze bij het boarden. We hoefden nog maar even te wachten en konden toen aan boord. Het leek allemaal heel traag te gaan, zeker omdat er op het ticket stond dat we om 12.35 al mochten boarden, maar dit begon pas om 13.20! Toch kwam iedereen op tijd aan boord, we vertrokken precies op de tijd die opgegeven stond. En we hadden inderdaad niemand tussen ons in gekregen, yes! Lekker meer ruimte. Bij Guy en Caressa was het plan ook gelukt. Martijn zit graag aan het raam, dan kan hij foto’s maken. Ik zit graag aan het gangpad, dan kan ik snel van de stoel af als ik naar het toilet moet of wat dan ook. Voelt niet zo ‘gevangen’. We kregen een warme maaltijd, ik weet niet waarom ik me altijd weer over laat halen om toch kip te kiezen in plaats van pasta. Meestal omdat ze omroepen dat het met aardappeltjes is en ik dan hoop op krieltjes-achtige-aardappeltjes, maar meestal is het gewoon vieze aardappelpuree. Dit keer ook en Martijn heeft dan ook de kip en de aardappelpuree opgegeten. Het toetje was voortreffelijk, carrot cake mjam! Toen besloot ik dat het tijd was om te gaan slapen, dat ging Martijn ook doen. Oogmasker op, oordoppen in, stoel naar achteren (Caressa was ondertussen toch op de middelste stoel gaan zitten dus die had geen last van mijn stoel), nekkussentje erbij en een dekentje (het is altijd zo koud in het vliegtuig!). 8 uur later werd ik wakker voor het ontbijt, precies op tijd! Ik kan goed slapen in vliegtuigen, voor mij een groot voordeel. Martijn heeft 3 of 4 uurtjes geslapen en was Jurassic World op het entertainment system aan het kijken. Gelukkig kregen we dit keer geen fritatta maar een lekker omelet met kaas, een worstje (die kreeg Martijn dus weer) en dit keer wel echte lekkere aardappeltjes. Daarbij nog een broodje, een bakje yoghurt en een bakje fruit. Meestal is er dus niks mis met vliegtuigeten! Het duurde nog ongeveer 45 minuten voor we zouden landen. De weersvoorspelling was zoals altijd als je terug komt van vakantie teleurstellend (bewolkt, 13 graden en kans op regen). 9.30 uur Nederlandse tijd waren we geland en konden we gaan wachten op de koffers. Dat duurde dit keer érg lang. Er waren nog twee andere vluchten geland waarvan de bagage op dezelfde band werd verwacht, dus dan ligt de band vol met bagage van mensen die er nog niet zijn en kan de bagage van de andere vlucht er nog niet op omdat er anders bagage van af valt omdat het gaat stapelen. Jaaaaa! Ik zag een blauwgroene koffer met een roze bagageband, mine! Die van de rest was nog niet inzicht. Later volgende ook die. Mijn bagageband zat zo raar, ik zei nog tegen Guy: ‘Of die is eraf gevallen en hebben ze weer vastgemaakt, of hij is wéér gecontroleerd’. Daar komen we thuis pas achter als er een briefje in zit.

Guy zijn moeder wachtte ons op, weer zo’n raar moment als voorgaande keren. Afscheid nemen, terwijl je drie weken intensief bij elkaar bent geweest. Martijn en ik gingen met de bus naar huis. Ik was erg teleurgesteld over het feit dat we weer naar huis gingen, ik wilde het liefst nóg veel langer blijven. Eenmaal thuis was het weer even wennen en gingen we maar meteen de koffers uitpakken. Ik had gelijk! Ze hebben op San Francisco inderdaad mijn koffer wéér gecontroleerd, er zat weer een briefje in. Ik snap nog steeds niet wat ze daar via scans in zouden zien, maar daar kom ik nooit achter. De eerste was staat aan en het bed ligt vol. Wij vermaken ons vandaag wel. In de middag hebben we alles opgeruimd, zodat we ook nog eventjes konden slapen, wat best lekker was ondanks een goede rust in het vliegtuig. Toen boodschappen gedaan (ja, doe mij toch maar die misschien wel nep-vriendelijke Amerikanen bij de ingang van de Walmart, in plaats van die chagrijnige meisjes achter de kassa bij de Lidl) en ’s avonds de buren bedankt voor het oppassen op ons huis. We zijn weer helemaal terug.