Reisverslag 14

Vandaag verlaten we Bishop en gaan we naar Olancha! Olancha is een miniplaatsje ergens bij de ingang van Death Valley. Helaas gaat het met Caressa nog steeds niet lekker en hebben we het adres van een huisarts opgezocht. Eerst gingen we naar het ziekenhuis, maar die verwezen ons weer door naar de huisartsenpraktijk iets naast het ziekenhuis. Die hadden het véééél te druk, dus hebben we het adres gekregen van de huisarts in Lone Pine, een half uurtje van Olancha, we komen daar dus langs.

Het is maar anderhalf uur rijden naar Olancha dus we hebben heel rustig aan gedaan en onderweg even gestopt bij een rustplaatsje. Lekker genoten van het zonnetje. Eenmaal in Lone Pine hebben we de huisartsenpraktijk gevonden en was het wachten geblazen. Na ongeveer twee uur wisten we wat er mis was met Caressa: een longontsteking. We dachten aan griep en misschien bronchitis, maar dit was niet echt wat we gedacht hadden. Het verklaard een hoop, ze heeft een hele zooi medicijnen gekregen die we in de apotheek in het dorpje gingen ophalen. De apotheker is een man op leeftijd, hij heeft de apotheek in een winkeltje zitten met van alles en nog wat (van snoepjes tot pleisters tot souvenirs etc). Echt zo’n Amerikaans miniplaatsje. Nu konden we dan naar het motel in Olancha rijden.

Olancha bleek dus echt in the middle of nowhere te zijn, de stilte om je heen is oorverdovend. Heel lekker eigenlijk. Het is een oud huis waar kamers in verhuurd worden. Het heeft een typisch gevoel. De vrouw die ons hielp inchecken deed dit vanuit haar woonkamer en liep ook echt in countrykleding rond. Het is een ouderwets ingerichte kamer en er is wifi, maar die is zo traag en de manier van verbinding maken is zo oud (inbellen of zoiets) dat we er mega lol om hadden. Hoeveel van de voorgangers zou daar over geklaagd hebben?!

Gelukkig is er wel een restaurantje op 10 minuten rijden van ons motel, waar het behoorlijk druk was. Daar hebben we gegeten en gefantaseerd over moordende vrachtwagenchauffeurs en allerlei enge CSI taferelen. We hebben ’s avonds de deur van het motel geblokkeerd met koffers (maar dat was omdat de deur heel gammel is en niet vanwege de CSI gedachten).

De 17e was het dan eindelijk zover: we gingen Death Valley National Park bezoeken! Caressa is begonnen met alle medicijnen en gaat vandaag kijken hoe het gaat. De temperatuur gaat al lekker omhoog, 33 graden is ongeveer de maximale temperatuur die wordt verwacht, YES! Het is nog een stukje rijden naar de ingang van Death Valley en dan ook nog naar de plekken waar we willen kijken. Maar dat hindert niet, want we zijn erg benieuwd hoe het er uit ziet. De natuur is heel bijzonder, heel anders dan de andere parken waar we zijn geweest. Droog, maar toch in bloei! Dat is wel heel bijzonder, allemaal gele, oranje en paarse bloemetjes. Al zijn die paarse schaarser. Toen we een stuk van de ingang vandaan waren, hoorden we opeens een hard geluid… STRAALJAGERS! Die kwamen heel vlak over de berg heen waar we net reden en schoten zo door een canyon, via bochtjes weer hoger de lucht in. We hebben de auto aan de kant gezet om even te kijken of ze nog eens kwamen en inderdaad! Natuurlijk geprobeerd foto’s te maken maar dat gaat heel snel… Eenmaal een stukje verder gereden naar een uitkijkpunt stond daar ook aangegeven dat er oefeningen worden gehouden vanuit verschillende militaire basissen in de omgeving. Hoe cool!

Eerst hebben we lekker geluncht met broodjes peanutbutter/jelly in Furnace Creek, daar zit ook het visitors center, waarna we naar Badwater zijn gegaan, dat is het laagste punt van Death Valley, 282 feet onder zeeniveau (dus 85.5 meter). Het is daar helemaal bezet met zout, dat hebben we ook even geproefd natuurlijk. Toch blijft het moeilijk omschrijven hoe bizar de ervaring daar is.

We wilden eigenlijk nog naar een mooi uitkijkpunt aan het einde van de dag, maar dat bleek nog 40 minuten rijden (en dus ook weer 40 minuten terug, terwijl we zeker anderhalf uur naar Olancha moesten rijden). Dat hebben we dus niet gedaan, ook omdat het anders gewoon lang rijden in het donker is en we na zo’n intensieve dag allemaal moe zijn. We komen vast nog wel een keer terug. Lone Pine is de plek geweest waar we zijn gaan eten in de avond (er zijn twee wegen die naar Death Valley gaan, via Olancha of via Lone Pine, maar omdat je in Olancha niet echt een restaurant hebt en we niet weer naar hetzelfde restaurant terug wilden zijn we naar Lone Pine gereden). Het was een gezellige diner, met heel veel keuze op de kaart. De meatloaf en de chicken fried chicken vielen in de smaak na zo’n lange dag. Helaas gaan we morgen alweer verder, maar die oorverdovende stilte ga ik toch wel een beetje missen.