Reisverslag 13

Goodmorning Sacramento! Een lekker warm zonnetje schijnt ons al tegemoet. Vandaag gaan we Sacramento bezoeken, te beginnen bij Old Sacramento. Een heel leuk stukje waar de oude gebouwen als in een Western movie aan je voorbij gaan. Het is toeristisch, maar niet té toeristisch (althans, dat vond ik, Martijn vond van niet). Er was zelfs een kerstwinkel! Daar hebben we natuurlijk wel even een mooie kerstbal gekocht voor onze verzameling. Het was een soort dorpje op zich. We hebben ook de oude spoorlijn gezien met oude treinen en vermaakten ons prima in het zonnetje. Daarna zijn we doorgereden naar het Capitol, zeker omdat we in de hoofdstad van Californie zijn wilden we het even gezien hebben. Een lekker rondje door de tuin was goed te doen en we hebben ook veel mooie foto’s van de omgeving kunnen maken (ze hadden er sinaasappelboompjes!).

Nadat we ons al een tijdje vermaakt hadden in Sacramento, zijn we naar Folsom gereden. Want… Ook daar heeft Johnny Cash opgetreden. Folsom is een leuk plaatsje, van wat we vanuit de auto gezien hebben. Bij Folsom Prison was een museumpje, waar we op ons gemak rond konden kijken. Je moest door de poort van de gevangenis en dan mocht je maar tot een bepaalde grens lopen. Daardoor konden we wel foto’s maken van de historische poort van de gevangenis. Voordat we het museumpje gingen bezoeken kwam er een bus aangereden, waar we door de ramen kooien zagen. Er zaten allemaal gevangenen in. Gauw even aan de kant gegaan, want er stond heel duidelijk bij dat je geen foto’s mocht maken van gevangenen. Was toch wel een beetje gekke ervaring. Zij konden ons door de ramen goed zien vermoed ik, en wij zagen schaduwen. Nee, vond het een beetje luguber. Het museumpje was ook redelijk gericht op Johnny Cash, maar er waren ook veel attributen die gebruikt werden voor mogelijke ontsnappingen, wapens die gebruikt werden om medegevangenen aan te vallen etc. Ja, dit was leuker dan San Quentin (al zitten daar veel zwaarder gestrafte gevangenen dan in Folsom).

En toen moesten we nog een stukje rijden naar Reno! Dit ging via de Donner Pas (Sierre Nevada), wat bekend is van Highway Thru Hell. De weg was open, dat had Martijn opgezocht. Hij verheugde zich al helemaal daar te rijden. Er was alleen wel véél sneeuw aan de zijkanten van de weg en het was buiten natuurlijk koud (wat wil je als je zo hoog in de bergen zit). Er waren ook nog sneeuwschuivers aan de zijkanten aan het werk. Ik die zo dol is op sneeuw vond het maar niks, straks was er een wegdeel bevroren en gingen we in de slip… Of lag er opeens wel sneeuw! Martijn lachte me wel een beetje uit, overbezorgde druktemaker die ik af en toe ben. Het ging overigens prima, het was niet glad, er lag geen sneeuw op de weg en Martijn heeft ons er veilig doorheen geloodst. Toen kwamen we aan in Reno, het eerste Las Vegas. Daar is het gokfestijn begonnen alleen zijn ze in Reno niet zo doorgeslagen als in Las Vegas. We zaten in een resort (een hotel met zwembad, casino en meerdere restaurantjes) en dat voor 4 personen voor omgerekend minder dan we voor sommige zeer simpele motelletjes in de middle of nowhere betalen. Een leuke bijkomstigheid natuurlijk. We hebben ons genesteld op de hotelkamer, met uitzicht op het vliegveld van Reno. Dat was wel iets wat voor de mannen goed uit kwam. Caressa had eindelijk een beetje trek gekregen dus gingen we met zijn allen wat eten in het restaurant beneden, was lekker en gezellig. We hebben ook nog even wat geld vergokt en er nog wat voor teruggekregen ook (van 1 dollar hebben we er 4 gemaakt hahaha).

In de avond was het al te laat om te gaan zwemmen dus hebben we dat de 15e in de ochtend lekker gedaan. Even bijkomen in het bubbelbad, was voor Caressa ook wel lekker met haar spierpijn van het hoesten. We hebben op ons gemak ontbeten en Martijn kon het niet laten nog een dollar in een of andere machine te doen, daar maakte hij na 4 dollar erin gedaan te hebben toch mooi 22,45 van! Lekker extra zakcentje, ontbijt weer terugverdiend.

Na het uitchecken zijn we downtown Reno nog even in gegaan. Man, want een vage plaats! Er was een man die aanbood foto van ons drie te maken, voor een dollar. Nou, die man zou zo met je camera weggerend zijn en hij bood me nog aan medicijnen te kopen ook. Gelukkig ben ik niet achterlijk en heb ik hem niet te vriendelijk maar ook niet te onvriendelijk afgepoeierd en zijn we de auto weer in gestapt om door te rijden naar Bishop.

De route was prachtig via Lake Topaz en nog veel meer andere mooie vergezichten. We kwamen ’s avonds aan en besloten eerst te gaan eten voor we naar het motel gingen. Lekker bij de Denny’s. Caressa heeft gelukkig weer eetlust en hier kan je van alles bestellen (van burgers tot broccoli). Eenmaal bij het motel vonden we het wel weer tijd om in bed te duiken, lekker slapen!