Reisverslag 8

Vandaag alweer ons laatste dagje Honolulu! Maar we gaan nog niet balen, maar eerst genieten van deze dag. In de ochtend ging ik de cheesecake maken. Daarna zouden we op ons gemak naar Waikiki beach gaan, wat we alleen nog aan het puntje gezien hebben toen we gingen wachten op het vuurwerk. Daar wil ik wel nog even écht zijn geweest (en ik hou van op de boulevard mensen kijken en natuurlijk stiekem ook de winkeltjes). Ondertussen deden we de laatste was, lekker als we alles schoon mee kunnen nemen. Toen cheesecake nummer 1 af was, liet ik die net voor hij in de koelkast gezet kon worden uit mijn handen vallen (ja echt) en is Martijn zo lief geweest nieuwe ingrediënten te halen zodat ik een tweede kon maken (die heb ik overigens niet uit mijn handen laten vallen).

We hebben de auto ergens bij een haventje geparkeerd zodat we nog een stuk langs het strand konden lopen. In de haven keken we in het heldere water en daar zagen we hele leuke vissen zwemmen (zoals je in de dierenwinkel ziet of als je fan bent van Finding Nemo) en krabjes lopen. Die maakten leuke holletjes in het zand waar ze dan met een idiote snelheid in renden. Het was nog een aardig stuk over het strand lopen naar de boulevard en Martijn had vooral zin om af te gaan koelen. We hebben dan ook niet meer de hele boulevard gezien, dat doen we als we terug rijden met de auto! Terug naar het deel van het strand waar het wat rustiger was dan waar overal ligbedjes van de hotels zijn, liepen we via de straat waar de hotels aan liggen. Dit bleek nog een lange winkelstraat, maar met vooral de dure merken. Wel hebben we nieuwe teenslippers gekocht en we konden een dakloze blij maken met onze oude slippers (fijn idee, want er zijn zoveel daklozen in Amerika! Even een zijstraatje: Randi vertelde dat Californië een vliegticket aan daklozen geeft om naar Hawaii te komen, omdat het daar bijna nooit écht koud is en je langs de stranden overal drinkwaterkraantjes en douches/toiletten hebt. Dat maakt het dus een groot probleem op Hawaii. Toevallig studeert Randi ook verpleegkunde en zij heeft een scriptie geschreven over daklozen in Hawaii en hoe met dit ‘probleem’ om te gaan. Soms ligt de spoedeisende hulp helemaal vol met daklozen met lage bloedsuikers/uitdrogingsverschijnselen etc. en dan is er geen plek meer voor ‘echte’ spoedeisende gevallen. Een oplossing is er trouwens nog steeds niet). Hier op het strand waren er meer steentjes en schelpjes, dus wat voorzichtiger met in het water komen. Er ligt een soort stormbreker in dit stuk, dus de golven waren niet eens hoog te noemen. Langzaamaan zijn we weer (langs de leuke visjes) teruggelopen naar de auto en in onze zwemkleding op de handdoek geploft en zo naar het huis teruggereden. Daar was de familie van Quinn en Randi al druk bezig met zelf pasta maken. Echt alles zelf maken, van de pasta en saus en toebehoren toe. Nadat we alle zand afgespoeld hadden, hebben we met iedereen kennis gemaakt en lekkere drankjes gedronken. De pasta was heerlijk, de pesto gemaakt van carrottop (ik wist niet eens dat dat kon!) net zo en de vader van Randi had de dag ervoor vis gevangen en dat hadden ze in de oven klaargemaakt. Dat was ook superlekker! De koelbox staat gewoon klaar met blikjes bier en de wijn werd ook flink bijgeschonken. We genoten uiteindelijk van de tweede, goed gelukte, cheesecake. Wat een leuke avond met leuke mensen. Ook Randi en Quinn vonden het jammer dat we morgen alweer weg gaan. Voelt toch alsof je vrienden die je lang niet gezien hebt weer gedag moet zeggen (zoals bij Thimo), ondanks de hele korte tijd waarin we elkaar hebben leren kennen. We hebben die avond nog lang nagepraat, Randi en ik, vooral over de zorg en hoe dat hier en daar geregeld is, maar ook over hele serieuze dingen zoals familie en andere belangrijke dingen in je leven. Zo jammer dat we weg moeten! We hebben emailadressen uitgewisseld en hopen dat we elkaar nog een keer zien. Is het niet in Honolulu, misschien wel in Nederland. Daar wil Randi ook nog een keer naartoe. De koffer en tas voor morgen staan klaar, want we moeten vroeg op om de auto terug te brengen en de vlucht te halen.

7 maart hebben we dan ook geen gedag meer gezegd van Randi en Quinn, want zij gaan later de deur uit dan wij. Eenmaal op het vliegveld ging alles wel vlot (na de security, wat een onprofessionele bende. Leek wel een concentratiekamp en aangezien je alles in een apart bakje door de security moet laten gaan, viel mijn tas en laptop nog bijna van de band af omdat er teveel bakjes lagen aan het uiteinde!). We vlogen rond 8.00 uur en zouden met de tijdsgrenzen meegerekend rond 16.00 uur in LA zijn. Nog voor we waren opgestegen was ik alweer in slaap gevallen, Martijn heeft mooie foto’s gemaakt van het eiland vanuit de lucht, dat ging ik mooi even aan de binnenkant van mijn ogen bekijken. Bijna de hele vlucht (zo’n 5 uurtjes) heb ik geslapen en voor we het wisten waren we al aan de grond. Hello LA! Eerst maar eens de huurauto ophalen, Martijn had dit keer een geweldige convertable gehuurd en hij hoopte op een Ford Mustang. Helaas pindakaas waren er alleen Chevrolet Camaro’s, maar wel een knalrode die meteen met ons op pad ging. Er paste welgeteld 1 koffer in de kofferbak en de mijne heb ik op een of andere manier op de achterbank gekregen. Het hotel was dichtbij en konden we de bagage meteen lozen. Toen we dat gedaan hadden, heeft Martijn nog even vliegtuigen gespot op een heel mooi plaatsje op een heuvel. Je kon heel goed het vliegveld zien. Helaas ging tegen die tijd de zon alweer snel onder en hebben we op het kaartje dat we kregen gekeken waar we wilden eten. Nadat we drie keer verkeerd waren gelopen gingen we gewoon op de American style met de auto een paar blocks verder naar de In’N’Out burger. Daar worden de hamburgers vers voor je gemaakt, echt fastfood kun je het niet noemen. Ze zijn dan ook heel erg lekker. Daarna hebben we niet meer zoveel gedaan, morgen gaan we weer even vliegtuigen kijken (dan is het licht beter voor foto’s) en gaan we oma’s verjaardag vieren/herdenken met een taartje.