Reisverslag 6

2 maart, de wekker ging voor iedereen vroeg. Thimo ging om 6.15 uur weg voor het werk en heeft ons toen gedag gezegd. Hayli haar wekker ging om 6.45 uur en Martijn heeft als loadcontroller heel de Toyota Yaris van Hayli verbouwd zodat de twee grote koffer, een kleine koffer, rugtas, cameratas, twee extra passagiers én de twee kinderstoeltjes van de oppaskinderen erin konden. Zoals eerder gezegd is het openbaar vervoer een uitdaging. Melbourne heeft geen directe verbinding met het vliegveld, er rijdt alleen een shuttlebus vanaf één station in de stad. Gelukkig was het wel een gemakkelijke aansluiting, maar het is toch wel een hoop gesleept met al je bagage.

Gelukkig verlaten we Australie nog niet en gaan we Sydney nog even onveilig maken. Deze vlucht hadden we geboekt dus hoefden we niet bang te zijn dat we niet mee konden. Het was een kort vluchtje van een uur (al zou je er met de auto 10 uur over doen). We hadden een simpel hotelletje vlakbij het vliegveld. Vanaf de nationale arrivals was het lopend prima te doen. De kamer had letterlijk alleen een bed, maar dat gaf niks, want we wilden meteen de stad in! Thimo had ons nog wat tips gegeven. Voor mij was het belangrijkste om the Operahouse te zien. Toch een icoon voor Sydney.

Het openbaar vervoer in Sydney is een stuk beter geregeld, maar echt belachelijk duur. Waar je in Nederland van Spijkenisse naar Rotterdam misschien 5 euro betaald, was dit voor een korter stuk gewoon 15 dollar per persoon. Maar je moet wat over hebben als je wat wilt zien. Nadat we ons een nieuwe fles zonnebrandspray cadeau hadden gedaan (het smeren houden we goed vol), zijn we naar de ferries richting Manly gelopen. Manly is een buitenwijk van Sydney, de veerboot brengt je er binnen 30 minuten. We hadden een mooi plekje voor op de boot geclaimd en hebben prachtige foto’s en filmpjes gemaakt van de Sydney Harbor bridge en the Operahouse. Wat ongelofelijk om hier écht te zijn (geweest)! Bij All you need is love op televisie hadden ze ook een overtocht met een boot en toen waren er dolfijnen in het water, maar helaas hebben wij die niet gezien. We genoten van het zonnetje en hebben een stukje gelopen in Manly. Bij het strand lekker gerelaxt en besloten toen weer terug te gaan, want we wilden naar de overkant van de Sydney Harbor Bridge. Er is daar een parkje waar je mooi uitzicht hebt op de brug en daar onder door the Operahouse kunt zien. We wilden daar foto’s maken met daglicht en als het donker is. Het was nog een hele toer om daar te komen. De bewegwijzering was nogal… vreemd. Als er een pijl naar rechts stond, moest je afbuigen naar links en andersom. We hebben talloze voorbijgangers gevraagd waar we naartoe moesten. Gelukkig heeft een vriendelijke man ons op het goede metrostation afgeleverd (we hadden al zoveel omgelopen dat we niet meer over de brug zelf wilden). Vanaf het metrostation was het alsnog een hele toer, maar uiteindelijk vonden we het parkje. We zagen veel bootjes langskomen en het duurde natuurlijk even voor het donker was, maar toen hadden we ook mooie foto’s gemaakt. Uiteindelijk bleek dat we met onze OV-chipkaart ook gewoon de ferry naar dit stukje land hadden kunnen nemen dus voor het grote gemak namen we de ferry terug naar de andere kant van de haven. Dit was een stuk sneller en makkelijker dan de metro! Het was al een stuk later dan we gepland hadden en hebben een late diner gegeten in de harbor. Man, wat waren we kapot na zo vroeg op en veel gereis. Eenmaal terug in het hotel gingen we dan ook meteen slapen.

3 maart: vandaag is de dag dat we, als alles goed verloopt, naar Honolulu gaan vliegen! Wel een beetje treurig dat we het fantastische Australie nu alweer gaan achterlaten, maar toch ook wel weer heel benieuwd daar deze voor ons nieuwe staat van de USA stonden we vandaag op met gemengde gevoelens. Aangezien onze vlucht rond 17.55 vertrekt, we dus zeker om 15.30 uur op het vliegveld willen zijn en we niet echt zin hadden om weer een dag met bagage te zeulen en ergens in beheer achter te laten, hebben we ons gewoon genesteld in de Macca’s (McDonalds op z’n Australisch) naast het hotel. Wifi was hier namelijk wel gratis in vergelijking met het hotel en we konden de spullen kwijt, lekker in de schaduw genieten van de warmte en op het gemak ontbijten. Ik had nog wel een boek te lezen, Martijn kon de vliegtuigen vanaf het terras spotten. Perfecte plek om rustig aan te doen. We liepen tegen de tijd dat we op het vliegveld wilden zijn naar de shuttlebus voor de internationale vluchten. Ik dacht dat we dat wel konden lopen, maar dat zou ons zeker een half uur kosten vertelde de man van de bus. Dat bleek ook wel aan hoe lang het busritje duurde. Blij dat we dat niet in de hitte gedaan hebben. We moesten voor deze vlucht met JetStar wel IPB’en, en dus werden we verwacht in nette kleding (dat zijn de voorschriften). Verschrikkelijk om mijn korte broek te verruilen voor een lange broek en een netjes vestje erboven. Ondanks dat er een groene smiley in het systeem stond volgens Martijn, blijft het IPB’en spannend, zeker na Hong Kong. Er bleken zo’n 40 open stoelen dus het was totaal geen probleem om met de vlucht mee te komen. JetStar is vergelijkbaar met Easyjet, je moet zelf je maaltijden aan boord betalen. Uiteindelijk bleek omdat wij als ‘staff’ mee gingen we de maaltijden er ook bij kregen. Dan maar twee keer avondeten! Het eten was prima! En het toestel waarmee we vlogen, was een vrij nieuwe Boeing 787 dreamliner. De raampjes kan je dan zelf zwart maken en er is sfeerverlichting binnen. Er was een entertainmentsystem, ook daar moest je voor betalen. Hebben we allemaal niet gedaan, zuinige Nederlanders die we zijn, Martijn heeft geprobeerd veel te slapen en ik heb mijn boek uitgelezen op de e-reader (ideaal zo’n ding). Ook ik heb nog lekker even de ogen dicht gehad en aangezien we weer drie stoelen voor ons twee hadden, was het een luxe qua beenruimte. Rond 6.30 uur arriveerden we in Honolulu!

We werden vriendelijke begroet met Aloha van de medewerkers op het vliegveld. Ondanks dat we nog niet helemaal wakker waren (deze dag doen we gewoon twee keer!) was het een warm (letterlijk) welkom. Nadat we de koffers hadden gepakt, reden we met de shuttlebus naar Alamo om onze huurauto op te halen. Martijn had voor de gelegenheid een Jeep gehuurd. Een groot log ding op nog grotere wielen, maar wel passend bij de omgeving. Nu moesten we op zoek naar het huis waar we zouden gaan logeren de komende dagen. Omdat de hotels gigantisch duur zijn in Hawaii hebben we een AirBnB geregeld. Je slaapt bij locals in huis onder de omschreven condities. We werden vriendelijk welkom geheten door Quinn en maakten ook kennis met Randi. Het leken beiden relaxte mensen, die duidelijk ook van reizen houden. Het is een beetje onwennig de eerste tijd, zeker omdat je in iemand anders huis bent. We deelden de keuken en badkamer. Daarnaast hadden ze nog een huurder met een heel eigen stuk huis, waar we de keuken ook mee deelden. Het zal een kwestie van wennen zijn. Aangezien we toch nog wat tijd hadden vandaag (we doen extra lang over 3 maart) hebben we na de boodschappen (we gaan vanavond gewoon een keer koken!) besloten de wandeling naar de top van Diamond Head te maken, een vulkanische berg. Met de warmte was dit een uitdaging, maar de flesjes water hadden we niet voor niets gekocht. De wandeling naar boven was inspannend, maar we hebben ook coole diertjes gezien. Supermooie vogels, fretten, een gave spin (geel met rood, wie verzint dat?!) en megasprinkhanen. Eenmaal boven maakt het uitzicht de zweettocht goed. Prachtig hoe ver je kan kijken. Heel Waikiki beach, allemaal menselijke speldenknopjes in het water. De weg terug was even inspannend omdat het een gebergte is en je dus niet overal rechte voetpaden hebt. Goed voor de kuitspieren.

Omdat we daarna even andere kleding aan wilden doen zijn we terug gegaan naar ‘ons’ huisje en daar kregen we van Randi nog de tip om een stukje langs de kust te rijden naar de tidepools. Dat zijn holen langs de kust waar je lekker in kunt zwemmen/relaxen, waar het water van de zee in- en uitstroomt. Dat besloten we te doen aangezien het toch pas een uur of 15.00 was. Het was nog een stukje rijden en we kwamen allerlei leuke inhammetjes tegen met mooi uitzicht waar we dan ook leuke foto’s gemaakt hebben. Bij één uitzichtpunt stond een man met een camera en een nog veel grotere lens. Daar moest dus wel iets te zien zijn. Walvissen! Ware het dat deze vrij ver weg waren, maar soms als je heel goed oplette zag je ze uit het water springen en plonzen. Ze zitten vooral in het winterseizoen langs de kust van Hawaii. Eind april gaan ze weer op vakantie. Van de tidepools kwam niet meer zoveel, we waren moe (ik had de TomTom al uit mijn handen laten vallen omdat ik eigenlijk best wel in slaap viel in de auto en ik hem juist vast hield om wakker te blijven en op te letten). Maar omdat we nog wel wilden afkoelen kozen we voor een strandje dichtbij huis. Dit keer op het strandje vlakbij Waikiki. De eerste paar stappen zijn koud, maar daarna valt het reuze mee! Het water is helder en je loopt sneller het diepere stuk in dan in Nederland (ik gruwel echt van die zeewierkluwen en na een kilometer de zee in sta je nog maar tot je knieën in het water in Nederland). Toen maar terug en eten koken. Quinn en Randi hadden een avondje uit gepland, dus hoefden we weinig rekening te houden met iedereen. Martijn heeft heerlijke paarse, zoete aardappel (ja, dat bestaat blijkbaar en het schijnt Japans te zijn) met brocolli en jalapenos-cheddarcheese-chicken gemaakt (en die jalapenos friemelden we er gewoon tussenuit). We kunnen ook gebruik maken van de wasmachine en droger dus dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Tegen een uur of 21.30 vonden we het écht wel genoeg die 3 maart die zo’n 44 uur duurde. Morgen de North shore bekijken!