Dag 16

Na onze rodeogenvlucht uit Anchorage, met een ruim 18 jaar oude Boeing 737-900 die de eerste 3 jaar van zijn leven heeft doorgebracht als testvliegtuig voor Boeing, arriveerden we om 01:10u aan de gate in Seattle.
De N-gates waren zo goed als uitgestorven dus na het lozen van overtollig vocht was het op naar de baggage band waar we rond 01:35u aankwamen. Onze baggage was inmiddels al duizelig van het rondjes draaien op de band.

Nu wij na uren weer waren herenigd met onze eigendommen was het op naar de shuttlebus om de huurauto op te halen bij Hertz. Gelukkig is het daar om 02:00u in de nacht niet druk dus al snel waren we aangekomen bij ''onze'' sectie waar we konden kiezen uit een stuk of 10 auto's. Aangezien de auto's die we al hadden gereden en alle import auto's (Nissan, Kia, Hyundai etc.) afvielen hadden we de keus uit 4 auto's.
1 van de 2 Ford Fusion's (Mondeo in NL), een Ford Edge of een Ford Explorer, omdat het Jessica allemaal niet uitmaakte en ze gewoon wilde gaan slapen mocht ik kiezen (wat een laiverd). Na een uitgebreide evaluatie van alle voors en tegens viel de keus op de Edge, de korte redenatie hierachter was dat de Explorer te groot was (onzin natuurlijk het is gewoon een vette bak maar we hadden de ruimte niet nodig), de Fusion wederom een sedan en daar hadden we er al 2 van gehad en de Edge perfect was en al 4 jaar op mijn lijstje stond.

Vol goede moed verlieten we de parkeergarage op weg naar ons hotel in Kent, een kleine 15min rijden vanaf het autoverhuurcomplex. Tenminste normaal gesproken.... Homer (onze TomTom red.) sliep namelijk nog en was met geen mogelijkheid wakker te krijgen, op gevoel reed ik dus richting het hotel en compleet de verkeerde kant op. Al snel had ik door dat het de verkeerde kant was dus na een U-turn was het op naar de oprit van de I-5/I-415N. Volgens de borden bij een kruising zou deze oprit volgen na 3/4 mijl, echter wij kwamen geen borden meer tegen en na ruim 1,5 mijl rijden zijn we gestopt om te kijken of Homer al zin had om ons te helpen, niet dus!
Ik dus weer de weg op in de richting waar we vandaan kwamen en gelukkig stond er aan deze kant wel een bord, al snel zaten we op de I-415N en namen we exit 1, vanaf hier kwam alles ons weer bekend voor en net voordat we Homer uit wilden zetten besloot hij ons te vertellen dat we er bijna waren.
Uit dank voor zijn hulp hebben we hem uit het raam getieft, ben ik er 20x overheen gereden en heb ik hem vervolgens op het spoor voor de aankomende goederentrein met 50 wagons gelegd en vervolgens in een hoogoven gegooid.... tenminste, dat had ik willen doen.
Maar we hadden hem misschien later nog nodig dus hebben we zijn falen maar door de vingers gezien.

Rond 02:15u kwamen we dus aan bij ons hotel, ruim een kwartier later dan geplanned. Jessica ging daarop snel naar binnen om in te checken, gelukkig hadden ze onze pasjes al klaar gelegd omdat ze dachten dat wij wel graag wilden gaan slapen, wat een service! Misschien kan Homer hier eens stage komen lopen en er wat van leren.
Eenmaal in de kamer was het tijd om te gaan slapen, natuurlijk ben je op zo'n moment klaar wakker en duurt het nog een half uur voordat je in je bed ligt.
Na een half uur wakker gelegen te hebben begonnen we ineens te twijfelen of we onze parkeerkaart wel in de auto hadden gelegd, het antwoord kregen we snel want de parkeerkaart lag op het aanrecht...

Snel naar buiten om de kaart in de auto te leggen, die natuurlijk aan de andere kant van het hotel stond omdat alle parkeerplaatsen bezet waren. Maargoed uiteindelijk lagen we weer in bed en gelukkig vielen we vrij snel in slaap.

Om 10:00u ging dan onze wekker na, ik schat, 6uur slaap. De dag begon rustig met kleding uitzoeken voor vandaag en morgen en vervolgens de koffer zoveel mogelijk klaar maken. Daarna hebben we op ons gemak gedoucht en om 11:30u was het tijd om naar de Denny's te rijden voor een ontbijtje.

Na een lekker ''ontbijtje'' en met een overvolle maag was het tijd om naar Paine Field in Everett te rijden, juist Boeing! Bijna in Everett bedacht ik mij opeens dat het zondag was en dat er op zondag weinig tot niet gevlogen wordt door Boeing want weekend...
Enigzins teleurgesteld besloten we om toch even door te rijden en bij het uitkomen van de laatste bocht zagen we een Russische Antonov AN124 staan! Een grote vrachtkist die ingehuurd wordt door Boeing i.v.m. capaciteit gebrek. Door de grote vraag naar vliegtuigen en problemen bij motor en interieur fabrikanten is er een achterstand ontstaan dus is het voor zowel Boeing als Airbus aanpoten geblazen.

Maargoed, we hebben de Antonov zien en horen (vooral horen) vertrekken waarna de rust weer zijn intrede deed. Na een half uur was er 0,0 beweging bij Boeing en zijn we terug naar Seattle gegaan voor een bezoek aan de Westfield Southcenter Mall waar o.a. een Disney winkel zit.
Na een bezoek aan de Ben&Jerry's, Lego en Disney winkel besloten we naar de Target te gaan. Eigenlijk wilden we naar de Walmart maar Jessica miste de Target heel erg dus zijn we daar heen gegaan voor de laatste cadeautjes. Helaas had deze Target totaal niet wat wij zochten dus was het uiteindelijk toch op naar de Walmart in Renton.

Maar eerst natuurlijk nog even een snel kijkje bij Boeing in Renton, want als je er dan toch bent...
Na een paar foto's gemaakt te hebben van enkele nieuwe Boeing 737's was het dan toch op naar de Walmart en wat was het druk, het leek wel alsof ze alles gratis weggaven.
De meeste Amerika fanaten kennen de stereotype Walmart gangers wel van Facebook en de meme's. En natuurlijk kom je wel eens, met alle respect, aparte types tegen bij de Walmart (en andere winkels) maar zo erg als ze het soms doen voorkomen hebben wij het nog niet meegemaakt.
Tot nu dan... want, nogmaals met alle respect, het was echt een hele beleving. Het was een soort Carnaval met allemaal dronken mensen die verkleed waren. Alleen was het geen Carnaval, waren deze mensen niet dronken en waren ze niet verkleed, het was gewoon hun ''gewone'' kleding. Ik had even het idee dat we in een real-life commedie terecht waren gekomen.

Met een ervaring rijker, en cadeautjes, was het tijd om te gaan dineren (het was inmiddels 19:00u). De keus viel op dezelfde Denny's waar we ontbeten hebben omdat het een van Jessica's haar favoriete diners is, ik het eten lekker vind en we eigenlijk stiekem beiden geen energie hadden voor moeilijke keuzes en evaluaties.
Jessica koos voor een Avocado burger en ik voor een melt (een broodje met vlees) met champignons en zonder ui.
Al snel kwam de serveerster aanlopen met onze bestelling. Jessica haar avocado burger zag er goed uit met een dikke sappige burger en een ienemienie stukje avocado van zo'n 1 bij 2 cm... mijn melt was netjes geleverd zonder ui maar ook de champignons ontbraken.
Wij de serveerster aangesproken en zij wist ons te vertellen dat de keuken inderdaad wel zuinig omgaat met avocado vanwege de prijs maar dat dit wel heel erg belachelijk was. Ze bood aan om een halve avocado voor Jessica te halen en mijn champignons apart te brengen. Uiterst vriendelijk en goed opgelost natuurlijk alleen was mijn melt al half op en Jessica haar burger ook en een halve avocado opeten daar had ze niet zo'n zin in. Als goedmakertje kregen we het aanbod voor een gratis toetje, echter toen ze later terugkwam en wij het eten op hadden zaten we zo vol dat we daar geen gebruik van hebben gemaakt.

Kortom, goede service en lekker eten maar wel slordig van de keuken en cheap-ass van het managemt. In Anchorage had ik een avocado salade en daar zat een halve avocado op en je zou zeggen als het in Anchorage kan dan zou het toch zeker ook in Seattle moeten kunnen.
Maargoed, onze buiken zaten vol en dat was een goed teken. Tijd om terug te gaan naar het hotel om dat laatste spullen op te ruimen, klaar te leggen een verhaaltje te typen en te gaan slapen.

Dit is waarschijnlijk het laatste verhaaltje van deze reis want morgen is een reisdag en wij staan stby. Als er nog een verhaaltje zou komen dan zou daar waarschijnlijk in staan:
-Martijn heeft slecht geslapen vanwege stress.
-Martijn was zeer gestresst en vervelend in het hotel en het ging hem allemaal niet snel genoeg.
-Het was haasten met het inpakken van de auto en Martijn maakte ze druk om de tijd, we waren uiteindelijk 4 uur voor vertrek op het vliegveld.
-Bij het inchecken was Martijn gestresst.
-Bij de security maakte Martijn zich heel druk over de tijd.
-2uur voor vertrek zaten we bij de gate en Martijn was zenuwachtig en vervelend en gestresst.
etc etc etc.

Wij gaan slapen ;-)